เอนทรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม Pacific Rim: Secret Event
//////////////////////////////////////////////////
//////////////////////////////////////////////////
ส...ส่งซิเครทล่ะ /สั่นกึกๆ
ป..เป็นซิเครทแรกที่เคยเล่น ต้องขอขอบคุณแม่งานที่จัดกิจกรรมสนุกๆให้เล่นนะครับ
ลังเลว่าจะเขียนข้อไหนดี สุดท้ายก็เลือกข้อนี้
5. คู่พี่น้อง (ราห์ลี่กับแยนซี) - ตอนพวกนี้เด็กๆ เล่นเป็นแบบ.. เยเกอร์ปะทะไคจู /แบบนึกออกป่ะที่เวลาเราเล่นเป็นก๊อตซิล่าไปถล่มเมืองเลโก้ #อะไรแบบนั้น555
ก็...จัดไป แบบใสๆมุ้งมิ้ง
//////////////////////////////////////////////////
A tale of two brothers (ชื่อสิ้นคิดมาก /น้ำตาไหลลลล)
Pacific Rim(2013) fanfiction
Characters/Pairings: Yancy/Raleigh Becket
//////////////////////////////////////////////////
"แยนซี่...แยนซี่... ตื่นสิตื่น"
แยนซี่น้อยยกมือป้อมๆมาขยี้ตาที่เพิ่งจะได้ตื่นเต็มที่ไม่นานนัก อากาศตอนเช้ายังหนาวจนเด็กน้อยอยากจะซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเพื่อนอนต่อ
แต่เมื่อราลีย์น้อยของเขาเริ่มงอแง ดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวเพื่อให้เขาออกมาเล่นด้วยกัน เบ็คเก็ตผู้พี่ที่เคยชินกับการต้องเอาใจน้องชายตัวแสบของตัวเองต้องลุกออกมาอย่างเสียไม่ได้
"อะไรอีกล่ะ..ราลีย์..เจ้าตัวแสบ "
พี่ชายผมทองยื่นมือไปขยี้ผมยุ่งๆของเจ้าเด็กตัวน้อยซะหัวยุ่ง
"เล่นกัน..เล่นกัน.."
ด้วยอายุที่ต่างกันเพียง3ปี แต่บางคนที่เห็นเด็กทั้งสองมักนึกว่าเด็กทั้งสองเป็นฝาแฝด กัน ไม่รู้เพราะอะไรทำให้แยนซีน้อยรู้สึกอย่างเต็มเปี่ยมว่าต้องดูแลน้องชาย
อาจเพราะลักษณะที่ใจเย็น..สุขุมจนเกินวัยของเขา
รวมทั้งนิสัยมุทะลุเลือดร้อนของน้องชายที่ทำให้ละสายตาไปไม่ได้ละมั้งที่ทำให้ต้องคอยตามดูแลไปไม่ห่าง...
"พี่..แยนซี่.. "
เจ้าตัวน้อยเอียงคอมองเขาด้วยแววตากลมใสสีฟ้า พลางเอามือน้อยกระตุกชายเสื้อเขาอย่างเร่งเร้า อันที่จริงถ้าราลีย์น่ารักแบบนี้ตลอดไปการต้องตามดูแลเอาใจคงไม่ใช่เรื่องแย่นัก เด็กน้อยผู้พี่ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วนั่งมองน้องชาย
"ไปสิ..เล่นอะไรกันดี?"
เจ้าตัวแสบชูหุ่นของเล่นในมืออย่างภูมิใจ มันเป็นหุ่นจำลองที่ทำตามแบบ Brawler Yukon เยเกอร์ตัวแรกของประวัติศาสตร์ที่ราลีย์กำลังเห่อน่าดู ราลีย์โบกมันไปมาแล้วชี้ไปที่ตู้เก็บของเล่น
"ถล่มไคจูวววว ท่านก็ช่วยเราด้ายยยยย"
เด็กน้อยทำเสียงเลียนแบบสป็อตโฆษณาของกองทัพที่เพิ่งฉายในทีวีพร้อมท่าทาง ทำเอาแยนซีหัวเราะขำออกมา
"โอเคๆ ไป..ไปเล่นกัน เราไปถล่มไคจูกัน"
เด็กชายยิ้มกว้างให้พร้อมยื่นมือไปจะจับหุ่นตัวโปรดของน้องชาย
แต่ราลีย์กลับขมวดคิ้วแล้วเบะปาก เอนตัวหนีแล้วกอดของเล่นไว้อย่างหวงแหน
"..มันขับได้คนเดียว..แยนซีต้องเป็นไคจูสิ"
เบคเก็ตต์ผู้พี่ขมวดคิ้วตาม ถึงอย่างไรเด็กชายทุกคนก็ชอบที่จะเป็นฝ่ายฮีโร่มากกว่าสัตว์ประหลาด
"..แต่คราวที่แล้วพี่เป็นไคจูไปแล้วนา..ผลัดกันมั่งสิ"
"ไม่เอา..ไม่เป็นไคจู..เกลียดไคจู"
น้องชายตัวน้อยของเขาส่ายหน้า ทำท่าจะร้องไห้ แววตากลมใสคลอน้ำตานั่นละที่ทำให้แยนซีต้องยอมสละให้เจ้าน้องชายคนนี้ซะทุกที
"ก็ได้ๆ ไคจูก็ไคจู.."
เด็กชายส่ายหัวแล้วเดินไปหยิบหุ่นไคจูในตู้พร้อมบ่นอุบอิบว่าทำไมถึงขับเยเกอร์ทีเดียวสองคนไม่ได้นะ..เขากับน้องจะได้ไม่ต้องแย่งกันเหมือนทุกครั้ง
แยนซีเอาตัวต่อเลโก้มาต่อเป็นกำแพงเมืองและตึกรามบ้านช่องทีละส่วนๆ วางแผนว่าตึกนี้จะอยู่ตรงนั้นตรงนี้อย่างตั้งใจ
ก็แหม..มันเป็นเมืองที่ไคจูอย่างเขาต้องมาบุกถล่มเชียวนะ..ถ้าให้เป็นเมืองไม่สวยงามสมกับที่จะถูกทำลายแล้วคงไม่ดี
เบคเก็ตต์ผู้น้องจ้องมองเขาด้วยแววตาระยิบระยับ รอว่าเมือไหร่ไคจูตัวร้ายจะมาถล่มทำลายเมืองนี้ให้พินาศซักที ฮีโร่ที่ขับเยเกอร์แบบเขาจะได้ออกมาปฏิบัติการ
จนกระทั่งแยนซีมองครบทุกมุมว่าเมืองนั้นประกอบสวยงามดีนั่นแล้วล่ะ เจ้าไคจูไนฟ์เฮ้ดตัวร้ายถึงออกมาก่อการวุ่นวาย
"ย้ากกกกก ข้าจะทำลายเมืองนี้ให้หมด"
แยนซี่ทำเสียงต่ำๆคำรามแล้วถือหุ่นจำลองไคจูระดับสองหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเข้าไปทุบทำลายบ้านเมืองเลโก้ที่เขาต่อมากับมืออย่างก้าวร้าว
(อันที่จริงก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน)
ขณะที่กำลังอินกับบทไคจูชั่วร้ายอยู่ ราลีย์ก็พุ่งโถมตัวเข้ามาเต็มแรงจนแยนซี่แทบเซล้มพร้อมหุ่นเยเกอร์ในมือ
"หยุดนะเจ้าสัตว์ประหลาด ชั้นจะปกป้องเมืองของชั้นไว้เอง!"
"เจ้าทำไม่ได้หรอก..ข้าเก่งกว่า ฮ่าๆๆ"
เด็กชายสูงวัยกว่ายืดมือที่ถือหุ่นไคจูขึ้นสูงๆหนีจากการโจมตีของน้องชายตัวน้อยที่ตัวยังสูงไม่ทันเขา ราลีย์ยืดสุดมือรวมเขย่งแล้วก็ยังไม่ถึงตัวสัตว์ประหลาดในมือพี่ชายเด็กน้อยเริ่มมุ่นคิ้วขมวดแล้วออกเสียงอย่างขัดใจ
"ขี้โกงนี่..ไคจูขี้โกง..แยนซี่ขี้โกง..เกลียดแล้ว.."
เด็กชายอ่อนวัยกว่าเริ่มเบะปากร้องไห้ เอาหุ่นตีๆเขาแล้วบ่นโวยวาย แยนซี่หน้าเสีย ขมวดคิ้วแล้วลดมือลงเอาหุ่นไคจูให้แต่น้องชายตัวน้อยของเขากลับเริ่มร้องไห้ไม่ยอมหยุด
สงสัยจะง่วงนอนไม่ก็หิวแล้วล่ะมั้ง คนเป็นพี่ชายคิดก่อนจะย่อตัวลงเอามือลูบๆผมสีทองของเจ้าเด็กขี้แยตรงหน้าเหมือนจะปลอบใจ
"ราลีย์..ราลีย์..คนเป็นเรนเจอร์เขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ.."
ได้ผล..น้องชายเขาเริ่มลดเสียงร้องไห้ลงมาเป็นเพียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย แต่ยังฝืนตัวเมื่อเขาจะกอดเข้ามาหาตัว
"ราลีย์เกลียดไคจูเหรอ.." พี่ชายเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล
"...ฮื่อ" น้องชายพยักหน้าหงึกๆแล้วเอาหลังมือปาดน้ำตา ดูจากการขยี้ตาไปมานั่นทำให้แยนซีรู้ว่าการงอแงครั้งนี้ของราลีย์น่าจะมาจากความง่วงนอน
"ถ้าเกลียดไคจู..ก็ต้องเข้มแข็ง..จะเป็นทหารต้องไม่ร้องไห้จะได้ไปปราบไคจู"
แยนซียิ้มให้อีกฝ่ายที่พยายามหยุดร้องไห้อย่างสุดชีวิต ราลีย์น้อยเชิดหน้าขึ้นแล้วทำเสียงฮึดไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เด็กชายคนโตกว่าลูบผมเด็กน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู
"แล้วพี่ล่ะ..เกลียดพี่เหมือนไคจูรึเปล่า?" เอ่ยถามขำๆเพราะเห็นว่าอีกคนดูจะงอนเขาไม่น้อยจากเรื่องเมื่อครู่
เด็กน้อยหัวยุ่งมองเขาด้วยดวงตากลมโตอยู่สักครู่แล้วส่ายหน้า
"..ไม่เกลียด..ราลีย์ชอบแยนซี..ราลีย์ชอบพี่ชาย.."
เบคเก็ตต์คนพี่ยิ้มกว้างแล้วกอดอุ้มเบคเก็ตต์คนน้องขึ้นมา สบตามองใบหน้าหน้าง่วงๆนั่นละจุ๊บแก้มอย่างหมั่นไส้ไปทีหนึ่ง
"งั้นตอนนี้ทหารต้องไปนอนพักผ่อนก่อน..ตื่นขึ้นมาค่อยมารบกับไคจูใหม่"
แยนซีทำปากจุ๊ๆดุน้องชายนิดหน่อยเมื่อเจ้าตัวเล็กทำท่าจะไม่ยอม
"เราต้องเตรียมตัวเองให้พร้อม..อย่าอวดดีเกินไปจะแพ้ได้นะ..ราลีย์"
ดวงตาสีฟ้ากลมโตจ้องมองหน้าเขาก่อนเอื้อมมือมาแตะใบหน้าแปะๆ
"แยนซีก็ต้องนอนด้วย..ราลีย์จะขับเยเกอร์กับแยนซี..ราลีย์จะสู้ไคจูกับแยนซี"
เด็กชายหัวเราะเบาๆแล้ววางน้องชายตัวน้อยบนเตียงละล้มตัวลงนอนข้างๆ
"โอเค..ไปด้วยกัน..ขับด้วยกัน..ถ้าเยเกอร์มันขับสองคนได้น่ะนะ.."
แยนซียิ้มแล้วลูบผมน้องชายเบาๆเหมือนจะกล่อมให้ราลีย์ที่ดูจะหลับเอาเสียให้ได้หลับตานอนลงเสีย
จนกระทั้งได้ยินเสียงผ่อนหายใจยาวเป็นจังหวะ ปนเสียงงึมงำราวกำลังเล่นเป็นเรนเจอร์นั้นบอกว่าน้องชายตัวยุ่งของเขากำลังหลับไหล
อันที่จริงเขามีเรื่องต้องตื่นนอนไปทำอยู่ตั้งหลายอย่าง แต่มือป้อมๆที่จับยึดแขนเขาไว้ไม่ให้ห่างดูจะไม่ยอมอนุญาต
ถ้าจะนอนพัก..ฝันว่ากำลังขับเยเกอร์ไปพร้อมกับน้องชายก็คงจะสนุกไม่เลว..
แยนซีคิดก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับตา เข้าไปร่วมล่องในความฝันที่เขาและน้องชายสองคนพากันบุกตะลุยไล่ล่าศัตรูร้ายของมนุษยชาติ
...โดยไม่ได้คิดว่าในอนาคตความฝันนั้นจะกลายเป็นเรื่องจริงอย่างใต....
...และไม่ได้คิดว่า..อนาคต..จะต้องมีใครคนไหนที่ต้องจากหายไปจากความฝันนั้นอย่างไม่มีวันกลับ...
//////////////////////////////////////////////////
/นอนตาย....
ไม่ได้เขียนฟิคยาวๆ(อันที่จริงก็ไม่ยาวเท่าไหร่)มาซะนานมาก แถมเรื่องนี้ก็เป็นฟิคเรื่องแรกของPacific Rimที่เขียนด้วย ฟฟฟฟฟฟ หวังว่ามายซิเครทจะชอบนะะะะ
ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวเอาบอสไปปลอบใจ (ผิดล่ะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น