///////////////////////////////////////////////////////////////
Title : Deadman Walking
Rate : PG13
Genre : Sad/Angst/Dark
Pairing: Raoul Silva/James Bond
Vers: 007 Skyfall/Spectre .
///////////////////////////////////////////////////////////////
ในเทศกาล the day of the dead
ที่ซึ่งคนเป็นจำแลงร่างเป็นคนตายเพื่อเฉลิมฉลองให้กับความตาย
คงไม่แปลกถ้า"คนตาย"แล้วจริงๆจะปลอมแปลงตนมาร่วมสนุกกับผู้คนในงาน
จะว่าไป บอนด์ก็เคยมีสถานะเป็น"คนตาย"แล้วอยู่ช่วงหนึ่ง
ก่อนจะฟื้นคืนชีพ...ที่พูดได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่ว่าเขารู้สึกมีชีวิตจริงๆ
............
ซากศพและวิญญาณผู้ตายในเครื่องแต่งกายหลากหลายเคลื่อนขบวนผ่านเขาไป บอนด์ก้มมองชุดสูทลายโครงกระดูกและหน้ากากกระโหลกที่ตนสวมใส่บนใบหน้า
Deadman Walking
เขายิ้มกับคำจำกัดความที่เขาให้กับตัวเอง
ชายผู้ไม่หลงเหลือเป้าหมายในชีวิตเท่าไหร่จากเหตุการณ์ที่คฤหาสน์สกายฟอล
คนที่รีบคว้าเบาะแสสุดท้ายที่เอ็มทิ้งไว้แล้วติดตามไล่ล่ามาจนถึงแม็กซิโก
บอนด์ทอดสายตามองชายร่างสูงในสูทขาว ผู้ยืนนิ่งสงบเหมือนคอยใครอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้ามนั่น เขาคือบุคคลสำคัญใน"งานศพ"ที่เอ็มกล่าวไว้
แว่บแรกที่ได้เห็นร่างของเสคียร่า บอนด์กลับนึกถึงใครคนอื่นมากกว่า
ยิ่งเมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายถูกปิดซ่อนไว้ใต้หน้ากาก
หัวกระโหลกสีขาวที่คล้ายกับเคยเห็นในคอมพิวเตอร์ของเอ็มที่ถูกแฮค
บอนด์ได้ยินเสียงตัวเองกระซิบบอกว่ามันช่างทำให้นึกถึง"คนตาย"บางคน
มากจนเกินไป...
แต่อาจเป็นแค่ความคาดหวังในส่วนลึกของเขาที่จะไม่ยอมรับ
ว่าชายคนนั้นตายไปแล้ว
และเขาเป็น"หนูตัวสุดท้ายที่อยู่รอด"
.....
บอนด์นำเครื่องบินลงจอดห่างจากจตุรัสเมืองที่เกือบจะกลายเป็นลานประ
หารผู้คนมากมาย
หากเขาหยุด มาร์โค เสคียร่าไว้ไม่ได้ในการประมือกันเมื่อครู่
มือเย็นเฉียบของเขาค่อยละออกจากแผงควบคุมเฮลิคอปเตอร์ ปลายนิ้วกร้านฉ่ำเลือดนั้นสั่นบางเบา
ไม่ใช่เพราะการต่อสู้รุนแรงก่อนหน้า
ไม่ใช่เพราะอะดรินาลีนพลุ่งพล่านยามเขาฆ่ามือสังหารชาวอิตาเลียน หรือขับเครื่องบินหมุนวนสะบัดอย่างเฉียดตาย
แต่เป็นเพราะแหวนเงินวงหนึ่งในมือที่เขาเพิ่งยึดมันมาจากสเคียร่าเป็นของต่างหน้า
สัญลักษณ์รูปสัตว์ร้ายใต้ทะเลชนิดหนึ่งสลักอยู่บนผิวสีเงินเย็นเยียบที่ทำให้เขาเย็นวาบไปถึงสันหลัง
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นแหวนวงนี้
แผลเก่าบนไหล่ซ้ายของเขาเจ็บแปลบ บริเวณเดียวกับที่ชายเจ้าของแหวนตราเดียวกันนี้ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้มัน ในเวลาที่เขาอยู่บนเกาะร้างเล็กๆนั้น
...มิสเตอร์บอนด์...
เสียงทุ้มแฝงแววยั่วล้อ ที่หลอกหลอนเขาทุกครั้งเมื่อยามหลับตา อีกด้านหนึ่งของเหรียญที่เป็นผลผลิตแห่งบาปของเอ็มม่าเหมือนกันกับเขา
...ชีวิตเกาะติดผมราวกับโรคร้าย...
มือแกร่งกอบกำวงแหวนในมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว
บอนด์ไม่แน่ใจว่าตนรู้สึกดีใจหรือพรั่นพรึงมากกว่ากัน
ที่หลักฐานการมีตัวตนของชายผู้นั้นกลับมาอยู่ในมือเขาอีกครั้ง
///////////////////////////////////////////////////////////////
แถม
จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง
(ถ้าสังเกตเห็นแปลว่าเราอยู่เรือเดียวกันแล้วสหาย 55+)
