(Whiplash fic) Not my f**king tempo

แต่งไว้นานแล้วเพิ่งได้เอาลงบล็อค

ฟิคWhiplashล่ะะะะะ/ไม้จิ้มฟันสุดๆ

.................................

เหมือนจะเรท..นิดๆ....

Not my f**king tempo

จังหวะเนิบช้าที่ค่อยๆรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ

จากยืดยาวเท่าเสียงหายใจ ถี่กระชั้นเป็นเสียงหัวใจ เร่งจังหวะ บีบเร้าเร่งจนกลายเป็นเสียงชีพจรสั่นไหว คลุ้มคลั่ง จนกระทั่งระเบิด

......

fuck...!

หยดเลือดหยดที่หนึ่ง สองและสามไหลหยดลงบนหน้ากลองสีขาว จากมือที่บวมช้ำเต็มไปด้วยผ้าปิดแผล

นีแมนหยิบผ้าเช็ดกลองสีเขรอะด้วยเลือดแห้งซ้ำๆนั่นมาเช็ดกลองแบบลวกๆแล้วจุ่มมือลงในน้ำเย็นเฉียบ ให้เลือดหยุดไหล

เพื่อที่จะได้ซ้อมตีกลองต่อ

ทำไมเขาต้องซ้อมหนักขนาดนี้ ทุ่มเทขนาดนี้...

นีแมนตอบตัวเอง...

ตำแหน่งในวงนี้คุ้มพอกับเลือดที่จะเสียไป

อันที่จริงคงไม่ใช่แค่เลือด เวลา ความสัมพันธ์ในครอบครัว ความรัก แม้กระทั่งชีวิต 

นีแมนรู้ว่ามันคุ้มพอที่เสียทั้งหมด

แลกกับแววตาแข็งกร้าวของเฟลทเชอร์ที่จะจับจ้องที่เขา

อย่างไม่ละสายตา

..........

มันเคยเป็นแบบนั้นอยู่ช่วงหนึ่งเมื่อนีแมนทำงานแทนกลองมือหนึ่งได้อย่างยอดเยี่ยม

เขารู้สึกเหมือนตำแหน่งนี้เกิดมาเพื่อเขา..มันเป็นของเขา...

รวมทั้งโปรเฟสเซอร์ เทอร์เรนซ์ เฟลทเชอร์เองก็เช่นกัน

เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ..ที่มีความสามารถเด่นเป็นพิเศษ...จึงถูกเข้มงวดเป็นพิเศษจากเฟลทเชอร์ตามไปด้วย

คำรุนแรงที่ฟาดกระหน่ำราวแส้เพื่อให้เขาทำได้ดีขึ้น

ตีได้เร็วขึ้น ตรงจังหวะขึ้น และหนักหน่วงยิ่งขึ้น

นั่นคือความสัมพันธ์"พิเศษ"ที่เฟลทเชอร์มีให้เขา

..........

ก่อนที่จะรู้ว่าตำแหน่งที่เขายืนอยู่นั้น

จะเป็นใครก็ได้ที่ทำได้ถูกใจเฟลทเชอร์ที่สุด

..........

หลังจากการประกวดวงดนตรีครั้งนั้นที่ทำให้เขาหลุดจากตำแหน่งแบบปีนกลับไปไม่ได้ เฟลทเชอร์ไล่เขาออกจากตำแหน่งมือกลองหลักของวง และออกจากมหาวิทยาลัย

รวมทั้งออกจากสายตาของเฟลทเชอร์ด้วย

นีแมนทนไม่ได้..ยิ่งเมื่อคิดว่าคนที่ปลดเขาออกทั้งๆที่เสี่ยงชีวิตไปเอาไม้กลอง เพื่อไปแข่ง เพื่อเฟลทเชอร์

คนร้ายกาจ โหดเหี้ยมเจ้าอารมณ์พรรค์นั้นหลั่งน้ำตาให้กับนักดนตรีคนนึงที่นีแมนแทบจะไม่รู้จัก

มันทำให้เขาต้องกลับมาที่ห้องซ้อมนี่อีก...

..........

..เฟลทเชอร์...

ชายแก่นั่นดูตกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นั่นอีก ถ้อยคำหยาบคายที่ออกมาจากปากนั่นทำให้นีแมนยิ่งเกรี้ยวกราด

แกจบแล้ว...แกมันไอ้ห่วย..นีแมน 

ไสหัวไปจากตรงนี้ซะ...

ที่ตรงนั้นมันเป็นของผม

เฟลทเชอร์หัวเราะเยาะ พลางบอกปฏิเสธ

ชั้นเป็นคนเลือกนีแมน..และแกไม่ใช่...

อีกครั้งที่นีแมนฟิวส์ขาด

และที่นี่ไม่มีใครขวางระหว่างเขากับอีกฝ่าย

นีแมนดันร่างเฟลทเชอร์เข้ากับผนังห้องซ้อมด้วยเรี่ยวแรงมากพอที่ชายสูงวัยกว่าคงขัดขืนไม่ได้

เฟลทเชอร์จ้องเขาด้วยแววตาราวจะกินเลือดกินเนื้อ คล้ายกับตอนที่นีแมนเล่นเพลงด้วยจังหวะที่ไม่ใช่ของตน

แต่ตอนนี้ดวงตาสีอ่อนนั้นกำลังจับจ้องที่เขา

ชั้นจะควักลูกตาแกออกมา ปล่อย!

ชายแก่คำรามพร้อมดิ้นรนให้หลุด

แต่นีแมนฝืนต้านและดำเนินจังหวะอย่างที่ตัวเองอยากได้ กระทำอย่างที่ต้องการจะตอบโต้กับชายผู้นี้มาตลอด

ครั้งนี้ตาผมคุมแล้ว...เฟลทเชอร์...

นีแมนบรรเลงด้วยจังหวะของตัวเอง...ที่ดูจะขัดแย้งกับเฟลทเชอร์จนทำให้เขาต้องเสียเลือดอีกครั้ง

ที่ปาก

และจากรอยเล็บที่หลัง...

(ไม่ใช่จากรอยแผลที่มืออย่างที่เคยเป็นตามปกติ)

(Kingsman fic)Othello:Harry dark side

Othello:Harry dark side #kingsman #เพ้อ(.....)

......................................................

แฮรี่ ฮาร์ท... ดูเผินๆเขาอาจจะดูเป็นชายสูงวัยท่าทางภูมิฐาน
พร้อมไปด้วยมารยาทอันดีที่ได้รับการฝึกฝน
รอยยิ้มสุขุมและเสียงนุ่มหวานหูติดสำเนียงอังกฤษอันน่าฟัง
แต่มันเป็นเพียงเปลือก
แฮรี่ ฮาร์ทเหมือนโอเทลโล่ ที่ด้านสีขาวถูกเคลือบทับด้วยหน้าที่คิงส์แมนใต้ชื่อกาลาฮัด
เขาฆ่า
ทำร้าย ทำลาย ทรมานใครต่อใครอย่างไร้ความรู้สึกหากเป็นคำสั่งจากอาเธอร์ นายเหนือหัว
ด้านสีดำที่ก้าวร้าวรุนแรง และกระหายซึ่งอำนาจอันยิ่งใหญ่
เขากดทับมันไว้ใต้ผิวหนังในชุดสูทหรูหรา แม้มีบางเวลาที่ด้านตรงข้ามจะแสดงตน
แต่เขาควบคุมมันไว้ได้เสมอ.....
จนกระทั่งเวลาที่สัญญาณเสียงจากโทรศัพท์ในโบสถ์นรกนั่นดังอื้ออึง
ตัวตนอีกฝ่ายที่ใบหน้าเหมือนกันกับเขาราวส่องกระจกยิ้มให้
เสียงนุ่มข้างหูกระซิบบงการ
"นายแพ้แล้ว...
กาลาฮัดไม่ได้อยู่ตรงนี้...
มีแค่ชั้น
แฮรี่....
ฆ่าซะ...อย่างที่เราต้องการ"
ก่อนเสียงปืนนัดแรกจะดังจากมือของเขาที่เป็นคนลั่นไก
อีกด้านดำมืดของเขาได้ออกมาเข่นฆ่าทุกคนในนั้นจนไม่มีเหลือใคร...
โดยที่แฮรี่ควบคุมตัวเองไม่ได้....แม้แต่น้อย
......................
คือเห็นแฟนอาร์ต dark!harry/harry ละอยากเขียนอาาา /ดิ้นๆ

(Kingsman fic)วันไนท์อินตะวันออกกลา--- ลี/แฮรี่

วันไนท์อินตะวันออกกลา--- ลี/แฮรี่ #เราว่าเราจะหอตๆ #ทำไมออกมา....

....................................................................

มันเป็นคืนที่ร้อนอบอ้าว...สภาพอากาศแถวตะวันออกกลางไม่ใช่อากาศแบบที่เขาคุ้นเคย อย่าว่าแต่นอนเลย แค่หายใจยังรู้สึกลำบาก
แฮรี่ ฮาร์ท "กาลาฮัด"ลุกจากเตียงผ้าใบในเตนท์ ที่พวกเขาซุ่มสังเกตการณ์กลุ่มก่อการร้ายหลังกำแพงเมืองโบราณนั้นอยู่
ภารกิจนี้ไม่ยากนัก แต่สำคัญตรงที่เป็นงานในสนามจริงงานแรกของผู้สมัครตำแหน่ง"ลานลส็อต"ที่เพิ่งว่างลงของคิงส์แมน
และเป็น"การทดลองเล็กๆของเขา" (ที่อาเธอร์ปรามาสไว้)ด้วย
ที่นี่มีเขา เจมส์ และลี ส่วนเมอร์ลินจะตามมาสมทบพร้อมเฮลิคอปเตอร์ที่จะเข้าปฏิบัติการในเช้าวันนี้
แฮรี่ถอนหายใจแรง อากาศภายนอกเตนท์น่าอึดอัดไม่ต่างกัน ร้อนเหนอะหนะจนเขาเหงื่อโทรมกาย ชายหนุ่มปลดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกจนเหลือเพียงเสื้อตัวในบางๆก่อนหยิบน้ำดื่มจากลังเสบียงขึ้นมา
ถึงได้สังเกตว่ามีอีกคนที่ยังตื่นอยู่ตอนนี้เช่นกัน
"ลี? นอนไม่หลับเหมือนกันรึไง..แล้วเจมส์ล่ะ?"
ชายหนุ่มอีกคนยิ้มแห้ง ยกมือปาดเหงื่อที่ชื้นบนใบหน้าออก
"ประมาณนั้น...ส่วนหมอนั่นหลับไปนานละ ขนาดร้อนตับแตกแบบนี้...
แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันสำคัญอีก"
ลี อันวิน ผู้เข้าชิงตำแหน่งที่เขาเป็นคนเสนอชื่อให้มองสบตาเขา
ดวงตาฉายแววชื่นชม ขอบคุณ ปนตื่นเต้น และอะไรอีกสักอย่างที่ทำให้แฮรี่ต้องหลบตา
เขาหยิบเสื้อที่ถอดออกมาวางไว้ข้างตัวเพราะมันเปียกชุ่มจากเหงื่อจนไม่อยากใส่ต่อ
"แหงล่ะ นายจะอยู่รึไปก็เพราะพรุ่งนี้ล่ะ...พยายามให้เต็มที่แล้วกัน อย่าให้เมอร์ลินผิดหวัง..."
"ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง..แฮรี่.."
ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยีก่อนขยับเข้ามาใกล้ แฮรี่รู้สึกหายใจลำบากขึ้นนิดหน่อย..อาจเป็นเพราะชีพจรเต้นแรงขึ้น
แต่พยายามที่จะทำตัวปกติ ไม่ใส่ใจ
"เพื่อลูกเมียนายด้วย..ถ้าพลาดคราวนี้มีหวังต้องไปเป็นทหารเงินเดือนน้อยๆอย่
างเดิมนา"
แฮรี่แหย่กลับ พยายามไม่รู้สึกเจ็บแปลบในอกเมื่อพูดถึงครอบครัวของคนที่อยู่ตรงหน้า
ทั้งๆที่รู้ว่ามันช้ากว่าความรู้สึกตัวเองไปแล้ว
"ถ้าพรุ่งนี้ผมพลาด คงจะไม่ได้เจอคุณอีกใช่ไหม"
ชายหนุ่มขยับเข้ามาจนชิดใกล้ ไอร้อนของอากาศทำให้รู้สึกราวแนบกายสัมผัสกัน
แฮรี่อยากจะผละออกไป ในสมองบอกตัวเองไว้ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้
แต่ตัวเขากลับเอนกายเข้าไปหาอย่างเผลอไผล ดวงตาที่สบกันอยู่ใกล้แค่ช่วงลมหายใจที่อุ่นร้อนจนเขาอยากทำอะไรซักอย่าง
"คงงั้น...อยากให้ฉันยิงยาลบความจำใส่นายด้วยไหม"
"...งั้นผมควรรีบทำความทรงจำที่ไม่น่าลบเลือนไปได้หรือเปล่า?"
ลียกยิ้มกว้างแบบที่ทำให้แฮรี่หลงลืม..และทำพลาดแบบเดิมๆซ้ำไปอีกครั้ง
ลืมที่จะห้ามตัวเอง ลืมที่จะหายใจ
และทาบริมฝีปากรับการจูบของอีกฝ่าย สัมผัสที่คล้ายกับอากาศในค่ำคืนนั้น
รุ่มร้อน...อึดอัด
และเจ็บปวดจากเหตุการณ์ในเช้ารุ่งขึ้นที่ไม่มีวันลบจากความทรงจำได้เลย

(Kingsman fic)Missed..Missing... : Lee/Harry

Missed..Missing... : Lee/Harry #เรือเล็กต้องหมั่นพาย

.................................................................................

แฮรี่เป็นคนละเอียดถี่ถ้วน และมักจะชอบจัดการควบคุมสิ่งต่างๆรอบตัวให้เข้าที่เข้าทาง
ยกเว้นบางอย่าง..อย่างเรื่องเวลาหรือความใจร้อนที่บางครั้งทำให้เขาพลาดไป
และสูญเสียการควบคุม...
ครั้งหนึ่งที่เขาสูญเสียการควบคุมตัวเอง...ซึ่งแฮรี่หลอกตัวเองว่าเป็นแค่ความหวั่นไหวชั่วคราว
ที่สุดท้ายเขาก็พลาด...สูญเสียบางอย่างไปในเช้าวันนั้นที่ตะวันออกกลาง
"... in the day he died , I missed something . .."
แฮรี่กล่าวกับเอ็กซี่ในครั้งนั้น คิดอยากจะชดเชยในข้อผิดพลาดที่ตนทำไว้...และพยายามจะไม่ทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง
เพราะสายตาที่เจ้าเด็กนั่นมองมา..มันย้ำเตือนว่าสิ่งที่เขาสูญเสียไปมีความหมายแค่ไหน
Something's he missed and misses someone.
แต่เขาก็พลาดอีกครั้งให้กับสิ่งที่ตนควบคุมไม่ได้..แม้จะเป็นการคาดการณ์ผิดไ
ปของคิงส์แมนส่วนหนึ่ง จนสูญเสียสติและบ้าคลั่งไปกับแผนร้ายที่วาเลนไทน์วางไว้ เขาคงทำให้เอ็กซี่ผิดหวังล่ะมั้งนะ... อุตส่าห์บอกไว้ว่าจะกลับไปจัดการทุกอย่างให้และยังทิ้งงานไว้ให้สานต่อซะอีก
...missed fucking missed...
ความเจ็บปวดในหัวเริ่มเลือนหาย และภาพรอบข้างของโบสถ์นั้นเริ่มกลายเป็นหมอกพร่าขาว แฮรี่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสุนัขเห่าจากไกลๆ
เขาจำได้ว่านั่นเป็นเสียงของมิสเตอร์พิคเคิล
เปลือกตาหนักลงเรื่อยๆจนเขาต้องปิดมันลง แต่กลับเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจนยิ่งกว่า
ชายหนุ่มคนหนึ่ง เยาว์วัย ผมสีทองและหน้าตาคล้ายคลึงกับเอกซี่ อุ้มสุนัขเทอร์เรียไว้ในมือข้างหนึ่ง
แย้มยิ้มร่าเริง..ยิ้มที่ทำให้เขาลืมตัวทุกครั้งที่ได้สบตา
"Good to meet you again,Harry.....
missed me?"
"No..Lee"
เขาหัวเราะในลำคอ ยื่นมือไปหา...แล้วทุกสิ่งก็สว่างจ้าก่อนดับหายไป...
เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณของเขา

(Kingsman fic)final test

final test..... #fixit... #รึเปล่า #รู้สึกมีพล็อตโฮลแต่อยากเขียน

..........................................................................................

บททดสอบสุดท้ายในการคัดเลือกบุคลากรเพื่อมารับตำแหน่ง"อัศวิน"แต่ละครั้งมีรายละเอียดต่างกันไปเล็กน้อยแต่จุดประสงค์เพื่อวัดความสามารถของผู้สมัครแต่ละคน
ว่าเด็ดเดี่ยวแค่ไหน
และจะทำเพื่อคิงส์แมนได้มากเท่าไหร่
แฮรี่ลองทำการทดลอง
ครั้งแรกเขาจะจัดการทดสอบในสมรภูมิจริง...แต่พลาด
ต้องเริ่มการทดลองครั้งที่สอง
และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยแบบแค่การยิงหมา
.......
ปากกระบอกปืนที่หันมาทางแฮรี่สั่นไหวเล็กน้อย เด็กหนุ่มในสูทสีเข้มตรงหน้ามองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
ว่าคนที่ควรตายไปแล้วที่หน้าโบสถ์นั่นมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแบบตัวเป็นๆ ไม่ใช่แค่ภาพหลอนหรือจินตนาการ
พร้อมปืนในมือที่หันมาทางเอ็กซี่
"ผมนึกว่าคุณตายไปแล้ว"
เด็กหนุ่มเสียงสั่น ความจริงเขาอยากจะโผเข้าไปหาแล้วกอดแน่นๆให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่จากไป อีกครั้ง
ถ้าไม่ใช่ว่าที่นี่คือเซฟเฮาส์ของ E องค์กรก่อการร้ายที่ยื่นมือมาช่วยวาเลนไทน์ในเรื่องดาวเทียมตอนวีเดย์นั่น
"นั่นมันแค่หน้าฉาก..." ชายสูงวัยขยับแว่นกันแดดด้วยมือหนึ่งให้เห็นรอยถากบางๆใกล้ตาขวา
"ฉันสนิทกับเพื่อนของวาเลนไทน์ดีน่ะ...น่าเสียดายที่หมอนั่นทำเรื่องโฉ่งฉ่างจนโดนกำจัด"
ริมฝีปากยิ้มบาง สบตาเมื่ออีกคนน่าจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้
"จะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งวันหรือจะเริ่มสู้กันไหม..."
แฮรี่ขยับปืนเล็กน้อย ยังผลให้เอ็กซี่กระชับปืนในมือเตรียมพร้อม
"ทำไม..."
เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด
เมอร์ลินแจ้งคำสั่งมาทางวิทยุสื่อสารเร่งให้ตัดสินใจ
"แฮรี่ทรยศ นายต้องจัดการเขา"
เสียงที่ได้ยินสั่นเครือคล้ายสัญญาณไม่ชัดเจน
"ไม่ยิงก็ถูกยืง..."
แฮรี่กล่าวพลางกดมือลงที่โกร่งไก
เอ็กซี่กำปืนไว้ในมือจนชื้นไปหมด คราวนี้ไม่ใช่แค่เจบีที่อยู่ปลายกระบอกปืนของเขา แต่เป็นแฮรี่ บุคคลสำคัญที่สุดของเขาที่จะไม่มีวันหันปืนเข้าใส่ ถึงจะเป็นคำสั่งจากคิงส์แมนก็เถอะ....
แต่นั่นไม่ใช่ในสถานการณ์นี้
"ไม่...แฮรี่...คุณต้องไม่ใช่คนแบบนั้น"
เอ็กซี่กล่าวลอดไรฟัน พยายามอ้อนวอนว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง อาจเป็นบททดสอบบ้าๆอีกซักอันที่คิงส์แมนจะทดสอบเขา แบบการข่มขวัญอย่างกองทัพก็ได้
แม้เขาจะได้เข้ามาอยู่ในองค์กรแล้วก็ตาม
"นายทำให้ฉันภูมิใจ..ที่เชื่อถือในตัวฉันขนาดนั้น"
แฮรี่ยิ้ม ย่างเท้าช้าๆอย่างสง่างามก่อนยกปืนขึ้นจ่อหน้าผากอีกฝ่าย
"แต่คิงส์แมนคงผิดหวังที่นายทำพลาดอีกรอบ..นะ"
..........
เสียงลั่นปืนดังขึ้นสองครั้งในระยะไม่ห่างกันเท่าไหร่
..........
และมีเพียงกระสุนในรังเพลิงของแฮรี่เท่านั้นที่เป็นกระสุนเปล่า...

(Kingsman fic)Memento (Harry Hart POV)

แฮรี่เป็นคนประเภทที่ชอบเก็บสิ่งต่างๆที่มีความทรงจำร่วมกับตนไว้ อาจไม่ใช่วัตถุในเหตุการณ์นั้นโดยตรงแต่ก็ทำให้นึกได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นๆ
เขาเก็บมันอย่างเป็นระเบียบ ทั้งหน้าหนังสือพิมพ์ของวันที่เขาทำภารกิจอันน่าจดจำสำเร็จ แมลงสตัฟฟ์ที่เห็นแล้วนึกถึงวัยเยาว์ของเขาที่ไม่เคยได้เปิดเผยกับใคร
รวมไปถึงอนุสรณ์ของ "มิสเตอร์พิคเคิลส์" ภารกิจทดสอบสุดท้ายสมัยที่เขายังเป็นผู้เข้าชิงตำแหน่งคิงส์แมน
อาจดูเหมือนแปลกๆไปบ้างที่เขาเพียรเก็บสิ่งที่ย้ำเตือนถึงอดีตที่บางทีไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำซักเท่าไหร่
อดีตบางอย่างที่ย้ำถึงความผิดพลาดของเขาและทำให้แปลบในอกทุกครี้งที่ได้นึกถึง
เขาเหม่อมองของสะสมภายในห้อง ดวงตาสีอ่อนที่เห็นโลกมาอย่างโชกโชนหลับลงพลางนึกถึงชีวิตของตนที่ผ่านมา
ถ้าเขาไม่อยู่ตรงนี้แล้ว ทุกอย่างที่เขาเก็บ ทุกสิ่งที่สร้างมาจะเป็นเพียงศูนย์
อาจถูกทำลาย ลบทิ้ง
เพราะเขาคือสายลับคิงส์แมนที่ "ต้อง" ไม่มีตัวตน
.............
ไม่มีคนจดจำและขอบคุณเขาในสิ่งที่ทำ
.............
จนกระทั่งเด็กหนุ่มคนหนึ่ง "อนุสรณ์ของลี อันวิน" ได้เดินเข้ามาในชีวิตเขา
.............
(พูดให้ตรงคือเขาเดินเข้าไปในชีวิตเอ็กซี่มากกว่า...หลังจากยืนรอขาแทบเป็นเหน็บที่หน้าสถานีตำรวจนั่น)

 Reply