................................................................
Fandom:Kingsman
Pairring: Lee Unwin /Harry Hart/Merlin(It's complicated)
*มีผู้อ่านช่วยเช็คข้อมูลมาให้ว่าลีไม่น่าจะใช่โค้ดเนมกาลาฮัด เลยข้อแก้ข้อมูลบางส่วนนะครัชช
Irreplaceable
แฮรี่จัดชายแขนเสื้อที่โผล่พ้นจากขอบสูทเล็กน้อยหลังจากเคาะประตูห้องอพาร์ทเมนต์สามครั้งพอดิบพอดี สตรีเจ้าของห้องเปิดประตูให้เขาด้วยสีหน้ามึนงงก่อนเชิญให้นั่ง
แฮรี่ ฮาร์ท "กาลาฮัด" ปลดกระดุมเม็ดล่างของสูทผ้าวูลสีเข้มกว่าปกติที่เขาชื่นชอบแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
บอกกล่าวข่าวร้าย.....
อันที่จริงแล้วเขาควรสวมสูทสีดำมาเสียด้วยซ้ำ
ลี อันวิน ได้ตายไปแล้ว
ตายเพื่อปกป้องแฮรี่และสมาชิกคนอื่นจากระเบิดพลีชีพในภารกิจที่เพิ่งผ่านพ้น
ลีเสียสละชีวิตเพื่อหน้าที่อัศวินแห่งคิงส์แมนได้อย่างสมศักดิ์ศรีที่เคยทำมาตลอดเวลา
แต่ที่แฮรี่สามารถบอกหล่อนได้มีเพียง
"สามีของคุณเสียชีวิตไปแล้วจากการปฏิบัติงาน"
หญิงสาวกราดเกรี้ยวใส่เขา ร่ำร้องด้วยความไม่เข้าใจ และเขาทำได้เพียงเสนอสิ่งทดแทนให้ซึ่งเธอเอาแต่ปฏิเสธและด่าว่าเขา
แฮรี่ไม่ถนัดรับมือกับมันเท่าไหร่
ยิ่งในสภาพจิตใจตอนนี้ที่คงไม่ต่างจากเธอ....
ทั้งที่ความจริงไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะมารายงานด้วยซ้ำ
แต่เพราะความอยากรู้อยากเห็นโง่ๆที่พาเขามาถึงห้องพักรูหนูนี่
เพราะอยากมาดูครอบครัวของ ลี อันวิน สายลับผู้ร่วมรุ่นเดียวกันกับเขา
มาดูหน้าผู้หญิงที่ลีรักและแต่งงานด้วย และลูกชายตัวจ้อยที่ยังเล็กเกินกว่าจะรู้ว่าการตายคืออะไร
อย่าพูดถึงเรื่องจะเข้าใจว่างานราชการลับ"คิงส์แมน"ได้พรากชีวิตพ่อของเขาไปแต่เด็กน้อยจะไม่ได้รับรู้อะไรเลย...
แฮรี่หลุบมองเด็กชายผู้เงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหน้าราวถอดแบบลีมาไม่ผิดเพี้ยนนั่นทำให้เหรียญตราในมือเขาสั่นไหว แต่ไม่มากพอที่จะให้ใครสังเกตเห็น รอยยิ้มประดับที่ริมฝีปากก่อนวางเหรียญลงในมือเล็กๆนั่น
"ดูแลแม่แทนพ่อของเธอด้วยนะ.."
สุภาพบุรุษร่างสูงกล่าวเสียงนุ่ม แตะบ่าเด็กน้อยแล้วบีบเบาๆเหมือนย้ำคำสั่ง..หรือคำขอร้องของลีที่น่าจะฝากมาบอกลูกชายไว้
ถ้าลีไม่ได้ตายเพราะรับระเบิดไปแทนเขาแบบนั้น...
แฮรี่กระชับแว่น ลุกขึ้นกล่าวคำอำลาครอบครัวที่เขาจะพยายามไม่ข้องเกี่ยว เพื่อความปลอดภัยทั้งเขาและครอบครัวของลีที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
หากไม่มีเหตุอะไรฉุกเฉิน...
สายตาหยุดมองที่เด็กน้อยทิ้งท้าย..แฮรี่รู้สึกคล้ายการจะลาจากใครบางคนอีกครั้ง
เขายั้งตัวเองให้หยุดยืนอยู่ก่อน
......
ก่อนจะตัดใจเดินจากมา
........
การได้แจ้งข่าวกับครอบครัวอันวินด้วยตัวเองไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ ตรงกันข้าม เขายิ่งรำลึกถึง คิดถึงคนที่จากไปขึ้นอีกมาก...มากจนเกินไป
ภายนอกห้องเช่านั้นมีฝนตกโปรยปราย ในมือเขามีร่มที่แม้เป็นอาวุธดัดแปลงแต่ก็ทำหน้าที่เป็นร่มได้ แต่เขาก็ไม่กางมันออกมา
บางทีฝนที่ตกตอนนี้คงเป็นเวลาดีสำหรับการซ่อนบางอย่างที่เขาไม่อยากให้ใครเห็น
แฮรี่แหงนหน้ามองฟ้า...ให้สายฝนเย็นฉ่ำไหลรินลงตามใบหน้า...ปกปิดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจนแว่นของเขาพร่ามัว
........
สุดท้ายชายหนุ่มก็หอบร่างเปียกโชกกลับไปที่แมนชั่นของเมอร์ลิน เพื่อนร่วมงานของเขาที่น้อยคนนักจะรู้ชื่อจริง และน้อยยิ่งกว่าที่จะรู้ที่อยู่แท้จริงว่ามันคือแมนชั่นเดียวกับของแฮรี่ พวกเขาอยู่ร่วมห้องกันมาพักใหญ่แล้วนับตั้งแต่วันที่ลีจากไป...
แต่พูดให้ถูก แฮรี่มาค้างที่นี่นับครั้งไม่ถ้วนแล้วหลังจากที่ลีบอกเขาว่าจะแต่งงาน
เจ้าของห้องตัวจริงไม่อยู่ แฮรี่จัดการนำบรั่นดีในตู้เก็บมานั่งดื่มทั้งๆที่ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า แน่นอนว่าเมื่อชายหนุ่มอีกคนกลับมาเขาต้องถูกมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ ปนหงุดหงิด หรือปนอารมณ์อะไรซักอย่างที่เมอร์ลินมักซ่อนไว้ใต้ใบหน้านิ่งไร้อารมณ์นั่น
"นอกจากทำพรมเปียกนายยังขโมยเหล้ามาดื่มอีกเหรอ"
โค้ดเนมเมอร์ลินกล่าวบ่นเสียงเรียบก่อนเดินเข้าไปในห้องนอน ออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวหนานุ่มที่อีกฝ่ายใช้ซับผมให้เขาอยู่ แฮรี่ยักไหล่ รินเมรัยสีทองสวยลงลำคอไปอีกอึกใหญ่
"นิดหน่อยน่า..นายก็รู้ว่าฉันเครียด ต้องหาอะไรๆปลดปล่อยออกไปบ้าง"
มือกร้านจับขวดจะรินต่อ แต่เมอร์ลินจับข้อมือห้ามไว้ เพราะดูอีกฝ่ายจะดื่มมาไม่เบาแล้วก่อนที่เขาจะไปถึง
"นายไปบ้านลีมาแล้วสินะ..."
สายตาหลุบมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ตอนนี้สภาพของแฮรี่ดูห่างไกลจากความเป็นหนุ่มเจ้าสำอางที่ต้องเนี้ยบกริบตลอดเวลานั้นไกลโข
เมอร์ลินเสยผมชื้นๆรกหน้าตาของเขาออกให้พลางก้มมอง สบตา
แฮรี่ไม่แม้จะพยายามปกปิดความเจ็บช้ำที่สื่อมาทางแววตาไม่ให้เห็น
"ใช่...ลูกชายลีหน้าเหมือนหมอนั่นเป๊ะเลย.."
คำพูดน้ำเสียงขบขัน แต่สีหน้าคนพูดนั่นกลับตรงกันข้าม
"มันไม่ใช่ความผิดพลาดของนายน่า...แฮรี่"
ชายหนุ่มกล่าวเรียบๆ อย่างที่เคยกล่าวบ่อยครั้ง สองมือพยายามถอดสูทเปียกโชกออกจากตัวอีกฝ่าย ตัวเปียกนานขนาดนี้คงป่วยได้ไม่ยาก และเมอร์ลินก็ไม่อยากจะต้องมานั่งดูแลแฮรี่ซ้ำๆอีก...โดยไม่ได้เป็นอะไรกัน
ชายหนุ่มผู้นั่งอยู่เอนกายพิงคนร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า กวาดมือรั้งกายเข้ามากอดก่อนซบลงกับหน้าท้องอีกฝ่ายในเสว็ตเตอร์แคชเมียร์ แฮรี่เลื่อนมือไปกอดรอบเอวงึมงำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
"ลีตายเพราะฉัน.."
อ้อมกอดนั้นเหนี่ยวรั้งอีกคนให้ลงมานั่งคร่อมตักไว้ ริมฝีปากเจือกลิ่นเหล้าไล้ไปตามผิวเนื้ออีกฝ่าย ชายหนุ่มด้านบนแม้ไม่ได้โอนอ่อนไปตามสัมผัสแต่ก็ไม่ได้ผลักหนี
เมอร์ลินไม่ปฎิเสธเขา..สักครั้ง ทุกครั้งที่เขาต้องการการปลอบโยนแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน
แฮรี่จึงไม่ปิดบังที่จะแสดงความเจ็บปวดจากการสูญเสีย "คนที่รัก"ให้อีกฝ่ายเห็น
และมองอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมงานที่มีสัมพันธ์ทางกายด้วยแต่ไม่มากไปกว่านั้น
โดยไม่คิดว่าเมอร์ลินไม่ได้คิดเช่นกันกับตัวเอง
TBC.
ขอบคุณที่แต่งฟิคมาให้เสพนะคะ ระบายอาการปว่ยสูทและลุงได้อย่างแรงเลยค่ะ //กราบ
ตอบลบ