แต่งไว้นานแล้วเพิ่งได้เอาลงบล็อค
ฟิคWhiplashล่ะะะะะ/ไม้จิ้มฟันสุดๆ
.................................
เหมือนจะเรท..นิดๆ....
Not my f**king tempo
จังหวะเนิบช้าที่ค่อยๆรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ
จากยืดยาวเท่าเสียงหายใจ ถี่กระชั้นเป็นเสียงหัวใจ เร่งจังหวะ บีบเร้าเร่งจนกลายเป็นเสียงชีพจรสั่นไหว คลุ้มคลั่ง จนกระทั่งระเบิด
......
fuck...!
หยดเลือดหยดที่หนึ่ง สองและสามไหลหยดลงบนหน้ากลองสีขาว จากมือที่บวมช้ำเต็มไปด้วยผ้าปิดแผล
นีแมนหยิบผ้าเช็ดกลองสีเขรอะด้วยเลือดแห้งซ้ำๆนั่นมาเช็ดกลองแบบลวกๆแล้วจุ่มมือลงในน้ำเย็นเฉียบ ให้เลือดหยุดไหล
เพื่อที่จะได้ซ้อมตีกลองต่อ
ทำไมเขาต้องซ้อมหนักขนาดนี้ ทุ่มเทขนาดนี้...
นีแมนตอบตัวเอง...
ตำแหน่งในวงนี้คุ้มพอกับเลือดที่จะเสียไป
อันที่จริงคงไม่ใช่แค่เลือด เวลา ความสัมพันธ์ในครอบครัว ความรัก แม้กระทั่งชีวิต
นีแมนรู้ว่ามันคุ้มพอที่เสียทั้งหมด
แลกกับแววตาแข็งกร้าวของเฟลทเชอร์ที่จะจับจ้องที่เขา
อย่างไม่ละสายตา
..........
มันเคยเป็นแบบนั้นอยู่ช่วงหนึ่งเมื่อนีแมนทำงานแทนกลองมือหนึ่งได้อย่างยอดเยี่ยม
เขารู้สึกเหมือนตำแหน่งนี้เกิดมาเพื่อเขา..มันเป็นของเขา...
รวมทั้งโปรเฟสเซอร์ เทอร์เรนซ์ เฟลทเชอร์เองก็เช่นกัน
เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ..ที่มีความสามารถเด่นเป็นพิเศษ...จึงถูกเข้มงวดเป็นพิเศษจากเฟลทเชอร์ตามไปด้วย
คำรุนแรงที่ฟาดกระหน่ำราวแส้เพื่อให้เขาทำได้ดีขึ้น
ตีได้เร็วขึ้น ตรงจังหวะขึ้น และหนักหน่วงยิ่งขึ้น
นั่นคือความสัมพันธ์"พิเศษ"ที่เฟลทเชอร์มีให้เขา
..........
ก่อนที่จะรู้ว่าตำแหน่งที่เขายืนอยู่นั้น
จะเป็นใครก็ได้ที่ทำได้ถูกใจเฟลทเชอร์ที่สุด
..........
หลังจากการประกวดวงดนตรีครั้งนั้นที่ทำให้เขาหลุดจากตำแหน่งแบบปีนกลับไปไม่ได้ เฟลทเชอร์ไล่เขาออกจากตำแหน่งมือกลองหลักของวง และออกจากมหาวิทยาลัย
รวมทั้งออกจากสายตาของเฟลทเชอร์ด้วย
นีแมนทนไม่ได้..ยิ่งเมื่อคิดว่าคนที่ปลดเขาออกทั้งๆที่เสี่ยงชีวิตไปเอาไม้กลอง เพื่อไปแข่ง เพื่อเฟลทเชอร์
คนร้ายกาจ โหดเหี้ยมเจ้าอารมณ์พรรค์นั้นหลั่งน้ำตาให้กับนักดนตรีคนนึงที่นีแมนแทบจะไม่รู้จัก
มันทำให้เขาต้องกลับมาที่ห้องซ้อมนี่อีก...
..........
..เฟลทเชอร์...
ชายแก่นั่นดูตกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นั่นอีก ถ้อยคำหยาบคายที่ออกมาจากปากนั่นทำให้นีแมนยิ่งเกรี้ยวกราด
แกจบแล้ว...แกมันไอ้ห่วย..นีแมน
ไสหัวไปจากตรงนี้ซะ...
ที่ตรงนั้นมันเป็นของผม
เฟลทเชอร์หัวเราะเยาะ พลางบอกปฏิเสธ
ชั้นเป็นคนเลือกนีแมน..และแกไม่ใช่...
อีกครั้งที่นีแมนฟิวส์ขาด
และที่นี่ไม่มีใครขวางระหว่างเขากับอีกฝ่าย
นีแมนดันร่างเฟลทเชอร์เข้ากับผนังห้องซ้อมด้วยเรี่ยวแรงมากพอที่ชายสูงวัยกว่าคงขัดขืนไม่ได้
เฟลทเชอร์จ้องเขาด้วยแววตาราวจะกินเลือดกินเนื้อ คล้ายกับตอนที่นีแมนเล่นเพลงด้วยจังหวะที่ไม่ใช่ของตน
แต่ตอนนี้ดวงตาสีอ่อนนั้นกำลังจับจ้องที่เขา
ชั้นจะควักลูกตาแกออกมา ปล่อย!
ชายแก่คำรามพร้อมดิ้นรนให้หลุด
แต่นีแมนฝืนต้านและดำเนินจังหวะอย่างที่ตัวเองอยากได้ กระทำอย่างที่ต้องการจะตอบโต้กับชายผู้นี้มาตลอด
ครั้งนี้ตาผมคุมแล้ว...เฟลทเชอร์...
นีแมนบรรเลงด้วยจังหวะของตัวเอง...ที่ดูจะขัดแย้งกับเฟลทเชอร์จนทำให้เขาต้องเสียเลือดอีกครั้ง
ที่ปาก
และจากรอยเล็บที่หลัง...
(ไม่ใช่จากรอยแผลที่มืออย่างที่เคยเป็นตามปกติ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น