วันไนท์อินตะวันออกกลา--- ลี/แฮรี่ #เราว่าเราจะหอตๆ #ทำไมออกมา....
....................................................................
มันเป็นคืนที่ร้อนอบอ้าว...สภาพอากาศแถวตะวันออกกลางไม่ใช่อากาศแบบที่เขาคุ้นเคย อย่าว่าแต่นอนเลย แค่หายใจยังรู้สึกลำบาก
แฮรี่ ฮาร์ท "กาลาฮัด"ลุกจากเตียงผ้าใบในเตนท์ ที่พวกเขาซุ่มสังเกตการณ์กลุ่มก่อการร้ายหลังกำแพงเมืองโบราณนั้นอยู่
ภารกิจนี้ไม่ยากนัก แต่สำคัญตรงที่เป็นงานในสนามจริงงานแรกของผู้สมัครตำแหน่ง"ลานลส็อต"ที่เพิ่งว่างลงของคิงส์แมน
และเป็น"การทดลองเล็กๆของเขา" (ที่อาเธอร์ปรามาสไว้)ด้วย
ที่นี่มีเขา เจมส์ และลี ส่วนเมอร์ลินจะตามมาสมทบพร้อมเฮลิคอปเตอร์ที่จะเข้าปฏิบัติการในเช้าวันนี้
แฮรี่ถอนหายใจแรง อากาศภายนอกเตนท์น่าอึดอัดไม่ต่างกัน ร้อนเหนอะหนะจนเขาเหงื่อโทรมกาย ชายหนุ่มปลดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกจนเหลือเพียงเสื้อตัวในบางๆก่อนหยิบน้ำดื่มจากลังเสบียงขึ้นมา
ถึงได้สังเกตว่ามีอีกคนที่ยังตื่นอยู่ตอนนี้เช่นกัน
"ลี? นอนไม่หลับเหมือนกันรึไง..แล้วเจมส์ล่ะ?"
ชายหนุ่มอีกคนยิ้มแห้ง ยกมือปาดเหงื่อที่ชื้นบนใบหน้าออก
"ประมาณนั้น...ส่วนหมอนั่นหลับไปนานละ ขนาดร้อนตับแตกแบบนี้...
แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันสำคัญอีก"
ลี อันวิน ผู้เข้าชิงตำแหน่งที่เขาเป็นคนเสนอชื่อให้มองสบตาเขา
ดวงตาฉายแววชื่นชม ขอบคุณ ปนตื่นเต้น และอะไรอีกสักอย่างที่ทำให้แฮรี่ต้องหลบตา
เขาหยิบเสื้อที่ถอดออกมาวางไว้ข้างตัวเพราะมันเปียกชุ่มจากเหงื่อจนไม่อยากใส่ต่อ
"แหงล่ะ นายจะอยู่รึไปก็เพราะพรุ่งนี้ล่ะ...พยายามให้เต็มที่แล้วกัน อย่าให้เมอร์ลินผิดหวัง..."
"ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง..แฮรี่.."
ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยีก่อนขยับเข้ามาใกล้ แฮรี่รู้สึกหายใจลำบากขึ้นนิดหน่อย..อาจเป็นเพราะชีพจรเต้นแรงขึ้น
แต่พยายามที่จะทำตัวปกติ ไม่ใส่ใจ
"เพื่อลูกเมียนายด้วย..ถ้าพลาดคราวนี้มีหวังต้องไปเป็นทหารเงินเดือนน้อยๆอย่
างเดิมนา"
แฮรี่แหย่กลับ พยายามไม่รู้สึกเจ็บแปลบในอกเมื่อพูดถึงครอบครัวของคนที่อยู่ตรงหน้า
ทั้งๆที่รู้ว่ามันช้ากว่าความรู้สึกตัวเองไปแล้ว
"ถ้าพรุ่งนี้ผมพลาด คงจะไม่ได้เจอคุณอีกใช่ไหม"
ชายหนุ่มขยับเข้ามาจนชิดใกล้ ไอร้อนของอากาศทำให้รู้สึกราวแนบกายสัมผัสกัน
แฮรี่อยากจะผละออกไป ในสมองบอกตัวเองไว้ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้
แต่ตัวเขากลับเอนกายเข้าไปหาอย่างเผลอไผล ดวงตาที่สบกันอยู่ใกล้แค่ช่วงลมหายใจที่อุ่นร้อนจนเขาอยากทำอะไรซักอย่าง
"คงงั้น...อยากให้ฉันยิงยาลบความจำใส่นายด้วยไหม"
"...งั้นผมควรรีบทำความทรงจำที่ไม่น่าลบเลือนไปได้หรือเปล่า?"
ลียกยิ้มกว้างแบบที่ทำให้แฮรี่หลงลืม..และทำพลาดแบบเดิมๆซ้ำไปอีกครั้ง
ลืมที่จะห้ามตัวเอง ลืมที่จะหายใจ
และทาบริมฝีปากรับการจูบของอีกฝ่าย สัมผัสที่คล้ายกับอากาศในค่ำคืนนั้น
รุ่มร้อน...อึดอัด
และเจ็บปวดจากเหตุการณ์ในเช้ารุ่งขึ้นที่ไม่มีวันลบจากความทรงจำได้เลย
แฮรี่ ฮาร์ท "กาลาฮัด"ลุกจากเตียงผ้าใบในเตนท์ ที่พวกเขาซุ่มสังเกตการณ์กลุ่มก่อการร้ายหลังกำแพงเมืองโบราณนั้นอยู่
ภารกิจนี้ไม่ยากนัก แต่สำคัญตรงที่เป็นงานในสนามจริงงานแรกของผู้สมัครตำแหน่ง"ลานลส็อต"ที่เพิ่งว่างลงของคิงส์แมน
และเป็น"การทดลองเล็กๆของเขา" (ที่อาเธอร์ปรามาสไว้)ด้วย
ที่นี่มีเขา เจมส์ และลี ส่วนเมอร์ลินจะตามมาสมทบพร้อมเฮลิคอปเตอร์ที่จะเข้าปฏิบัติการในเช้าวันนี้
แฮรี่ถอนหายใจแรง อากาศภายนอกเตนท์น่าอึดอัดไม่ต่างกัน ร้อนเหนอะหนะจนเขาเหงื่อโทรมกาย ชายหนุ่มปลดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกจนเหลือเพียงเสื้อตัวในบางๆก่อนหยิบน้ำดื่มจากลังเสบียงขึ้นมา
ถึงได้สังเกตว่ามีอีกคนที่ยังตื่นอยู่ตอนนี้เช่นกัน
"ลี? นอนไม่หลับเหมือนกันรึไง..แล้วเจมส์ล่ะ?"
ชายหนุ่มอีกคนยิ้มแห้ง ยกมือปาดเหงื่อที่ชื้นบนใบหน้าออก
"ประมาณนั้น...ส่วนหมอนั่นหลับไปนานละ ขนาดร้อนตับแตกแบบนี้...
แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันสำคัญอีก"
ลี อันวิน ผู้เข้าชิงตำแหน่งที่เขาเป็นคนเสนอชื่อให้มองสบตาเขา
ดวงตาฉายแววชื่นชม ขอบคุณ ปนตื่นเต้น และอะไรอีกสักอย่างที่ทำให้แฮรี่ต้องหลบตา
เขาหยิบเสื้อที่ถอดออกมาวางไว้ข้างตัวเพราะมันเปียกชุ่มจากเหงื่อจนไม่อยากใส่ต่อ
"แหงล่ะ นายจะอยู่รึไปก็เพราะพรุ่งนี้ล่ะ...พยายามให้เต็มที่แล้วกัน อย่าให้เมอร์ลินผิดหวัง..."
"ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง..แฮรี่.."
ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยีก่อนขยับเข้ามาใกล้ แฮรี่รู้สึกหายใจลำบากขึ้นนิดหน่อย..อาจเป็นเพราะชีพจรเต้นแรงขึ้น
แต่พยายามที่จะทำตัวปกติ ไม่ใส่ใจ
"เพื่อลูกเมียนายด้วย..ถ้าพลาดคราวนี้มีหวังต้องไปเป็นทหารเงินเดือนน้อยๆอย่
างเดิมนา"
แฮรี่แหย่กลับ พยายามไม่รู้สึกเจ็บแปลบในอกเมื่อพูดถึงครอบครัวของคนที่อยู่ตรงหน้า
ทั้งๆที่รู้ว่ามันช้ากว่าความรู้สึกตัวเองไปแล้ว
"ถ้าพรุ่งนี้ผมพลาด คงจะไม่ได้เจอคุณอีกใช่ไหม"
ชายหนุ่มขยับเข้ามาจนชิดใกล้ ไอร้อนของอากาศทำให้รู้สึกราวแนบกายสัมผัสกัน
แฮรี่อยากจะผละออกไป ในสมองบอกตัวเองไว้ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้
แต่ตัวเขากลับเอนกายเข้าไปหาอย่างเผลอไผล ดวงตาที่สบกันอยู่ใกล้แค่ช่วงลมหายใจที่อุ่นร้อนจนเขาอยากทำอะไรซักอย่าง
"คงงั้น...อยากให้ฉันยิงยาลบความจำใส่นายด้วยไหม"
"...งั้นผมควรรีบทำความทรงจำที่ไม่น่าลบเลือนไปได้หรือเปล่า?"
ลียกยิ้มกว้างแบบที่ทำให้แฮรี่หลงลืม..และทำพลาดแบบเดิมๆซ้ำไปอีกครั้ง
ลืมที่จะห้ามตัวเอง ลืมที่จะหายใจ
และทาบริมฝีปากรับการจูบของอีกฝ่าย สัมผัสที่คล้ายกับอากาศในค่ำคืนนั้น
รุ่มร้อน...อึดอัด
และเจ็บปวดจากเหตุการณ์ในเช้ารุ่งขึ้นที่ไม่มีวันลบจากความทรงจำได้เลย
ขอขึ้นเรือแจวด้วยค่ะ ถถถถ //แจวสุดกำลัง
ตอบลบมันแอ๊งส์อย่างมากเลยค่ะ หวานและเจ็บลึก งี้ดดดด
ตอบลบ