(Fic-Civil War:5) Until death do us part (Steve/Tony)

ตอนสุดท้ายของซีรีย์ดราม่าน้ำตาท่วม Civil War แล้ววววว เตรียมผ้าเช็ดหน้ากันรึยังจ๊ะเบบี๋ย์

ป๋า//ไม่ไหวจะเคลียร์กับมุกจขบ.

อย่าลืมไปอ่านตอนเก่าๆนะฮับ

(Fic-Civil War:1) Whose side are you on?

(Fic-Civil War:2) Coffee and Sleeping Pills

(Fic-Civil War:3) Hater and Lover

(Fic-Civil War:3) Other Side

///////////////////////////////////////////////////////

Title : Until death do us part

Rate : PG

Genre : Drama

Pairing: Steve/Tony

Vers: Base on Civil War: Marvel

Title : Civil War:5

Until death do us part

RED

ผมมักจะไม่ใส่ใจอะไรมากนักกับเวลาที่มันไหลผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้กี่โมง หมดเวลาไปเท่าไหร่ วันนี้วันอะไร ดูจะไม่ค่อยมีสาระอะไรกับผมซักเท่าไหร่

แต่คุณมักจะยึดติดกับเวลา ตอนนี้กี่โมง นัดไว้เมื่อไหร่ วันนี้วันอะไร เหมือนคุณเสียดายทุกเสี้ยววินาทีอยู่ตลอดเวลา

มันทำให้ผมต้องโดนคุณบ่นทุกครั้งเวลาที่เรานัดกัน เพราะนาฬิกาเวลาของผมดูจะช้าไปกว่าคุณซักสองชั่วโมงได้ นัดสามทุ่ม คือห้าทุ่มของผมอะไรประมาณนี้

แต่ในทุกครั้งเราก็จะกลับบ้านด้วยกันเสมอ ด้วยเวลาที่ตรงกันอีกครั้ง

ผมมักจะตาสว่างในเวลากลางดึก นอนต่อไม่หลับ แล้วต้องไปหาอะไรทำในเวิร์คชอปหรือไม่ก็ห้องแลป หาเรื่องอัพเกรดสูทไอรอนแมน ไม่ก็คิดโปรแกรมอะไรไปเรื่อย

ในขณะที่คุณมักจะตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยแล้วตามหาผมไปทั่วบ้าน แล้วก็ลากตัวผมกลับไปนอนอีกรอบ

แต่นั่นก็ทำให้เราได้นอนหลับในอ้อมกอดของกันและกันอีกครั้ง

คุณมักจะกลัวความตายของคนรอบข้างอย่างผิดปกติ ทั้งที่คุณเป็นทหาร..........ที่น่าจะเคยชินกับการสูญเสีย

และคุณมักจะทำราวกับว่าอยู่ดีๆผมจะล้มหายตายจากหรือไม่ก็สลายกลายเป็นควันได้ในทุกเวลา

โอบกอด ไขว่คว้า ยึดเหนี่ยวผมไว้ราวกับเด็กเล็กๆหลงทาง.........ทั้งๆที่คุณคือกัปตันอเมริกาผู้ยิ่งใหญ่......................

.

.

.

"มาอยู่ที่นี่อีกแล้วหรือ.....โทนี่"

เสียงเครื่องจักรที่ทำงานอย่างเป็นจังหวะหยุดลงชั่วคราวเมื่อโทนี่ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคย เขาวางหัวเชื่อมโลหะควันกรุ่นลงในช่องเก็บเพื่อหันมองผู้มาเยือน ก่อนจะยิ้มมุมปาก

"โอ๋วววววววว โกลเด้นเบบี๋ย์ มาหาป๊ะป๋ามะ เด็กดี๊เด็กดี"

โทนี่โน้มศีรษะเจ้าของแววตาสีฟ้าใสลงมาต่ำ แล้วลูบผมสีทองสว่างสวยนั้นอย่างมันมือเหมือนเวลาลูบหัวสุนัข ทำเอาสตีฟ โรเจอร์ หน้าแดงแล้วทำเสียงดุใส่

"ผมไม่ใช่หมาโกลเด้นนะ โทนี่"

ก่อนวงแขนกว้างแข็งแรงนั้นจะมาโอบรอบเอวของโทนี่ไว้หลวมๆ แต่ก็ทำให้โทนี่สัมผัสได้ถึงความสั่นไหวเบาๆของร่างใหญ่นั้น................ฝันร้ายอีกแล้วสินะ

"ผมตื่นมาแล้วไม่เจอคุณ.................."

ประโยคที่ผมมักจะได้ยินคุณพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกือบทุกค่ำคืนที่ย่างกราย หากผมไม่ได้อยู่เคียงข้าง

สตีฟ โรเจอร์ กัปตันอเมริกาผู้เลื่องชื่อ ผู้กลัวการนอนหลับ................และความฝัน

เขามักจะนอนละเมอทุรนทุรายจนต้องตื่นขึ้นด้วยเหงื่อโทรมกายเพื่อจะหาข้อพิสูจน์ว่า

ฝันของเขา

ฝันที่ทุกคนรอบกายเขาเป็นเพียงภาพหลอนของกาลเวลาที่ล่วงเลยผ่านเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ......

เป็นแค่ความฝัน

และพิสูจน์ว่าผมเป็นความจริง............เป็นตัวตนจริงที่เขาสามารถยึดเหนี่ยวคว้าไว้เพียงสิ่งเดียวในโลกแห่งนี้

"ผมฝันว่าคุณ.........หายไป..................."

อ้อมกอดนั้นรัดแน่นจนเริ่มหายใจติดขัด โทนี่จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่มีแววสั่นไหวไม่มั่นคงนั้นนิ่งนาน ก่อนจะใช้ฟันงับที่ริมฝีปากหนานั่นเบาๆ สตีฟสะดุ้งเล็กน้อยแล้วทำหน้าเหรออย่างงงงวย

ดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายประกายแวววาวราวกับว่ามีเปลวไฟแรงกล้าอยู่ภายใน จ้องมองตรงลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าใส ดึงสตีฟ โรเจอร์ให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริง

ก่อนจะประกบริมฝีปากบางแนบแน่น มอบสัมผัสร้อนรุ่มที่แสดงถึงความมีชีวิต ชีพจรที่ไหลเวียน และตัวตนของโทนี่ สตาร์ค ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

"ตัวจริงใช่มั้ย สตีฟ"

"โทนี่............."

"ชั้นยังไม่ตายตอนนี้หรอกน่า อย่างน้อยก็อายุยืนกว่านายละกัน"

โทนี่ตอบกลับไปอย่างกวนประสาท ทำให้สตีฟหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะดึงตัวร่างเล็กไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความหมั่นไส้

"งั้นก็พิสูจน์เพิ่มอีกหน่อยละกัน ว่าจะอายุยืนสู้แรงคุณปู่อายุ90ได้รึเปล่า"

สตีฟกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง

แล้วอุ้มโทนี่เอาไว้ในวงแขนราวกับว่ามันเบาหวิวแล้วมุ่งหน้ากลับห้องนอน................

.

.

.

ตอนนั้น................ผมโกหก

ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตของผมจะยืนยาวอะไรมากนัก ด้วยอายุของผมและการใช้ชีวิตแบบสุดเหวี่ยงอย่างที่ผ่านมา

อย่างน้อยชีวิตมนุษย์ธรรมดาๆของผมคงไม่ยาวนานไปกว่ายอดมนุษย์ซูเปอร์โซลเดอร์

ผมไม่คิดว่าผมจะมีชีวิตยืนยาวกว่าสตีฟ โรเจอร์

จนกระทั่งร่างนั้นนอนทอดกายแน่นิ่งไร้ลมหายใจอยู่ตรงเบื้องหน้าผม

ร่างแข็งเย็นชืดที่ถูกปิดทับไว้ด้วยโล่คู่ใจของเขา ใบหน้างดงามคมเข้มนั้นซีดเผือดขาวจนดูราวกับว่าเป็นรูปสลัก

รูปสลักที่เป็นอนุสรณ์ความตายของกัปตันอเมริกา วีรบุรุษเลื่องชื่อที่ควรจะถูกคลุมทับไว้ด้วยธงชาติให้สมค่า..........ถ้าไม่ใช่เพราะว่าถูกผมยัดเยียดความเป็นอาชญากรให้

ผมร่ำไห้ภายในใจอย่างบ้าคลั่ง..........แต่ไร้ซึ่งเสียงใดๆที่หลุดรอดออกมา..........ไม่มีแม้แต่น้ำตาที่จะหลั่งไหล

ผมไม่เคยเชื่อในพระเจ้า

ผมไม่เคยเชื่อในปาฏิหาริย์

และผมไม่เคยเชื่อในความรัก

แต่สำหรับเวลานี้แล้ว ผมอยากจะคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องพระเจ้าอะไรนั่นให้เกิดปาฏิหาริย์อะไรก็ได้ ปาฏิหาริย์ซักอย่างที่ทำให้เขากลับมามีชีวิต อะไรก็ได้ในชีวิตที่ผมยอมแลก แม้แต่ชีวิตไร้ค่าของผม

เพื่อเอาความรักเดียวในชีวิตผมกลับคืนมา

เขามีค่าเกินกว่าที่จะสูญเสียไป

.
.

.

แต่ทุกอย่างมันคงสายเกินไปแล้ว

ไอรอนแมน บุรุษเหล็กคนนี้ คนที่ไร้ซึ่งหัวใจ เพราะมันได้ตายจากผมไปแล้ว จากไปพร้อมกับเขา

ผมที่ไร้หัวใจ ไร้ซึ่งน้ำตา ทำได้เพียงสวมหน้ากากเหล็กนั้นกลับมาปิดทับใบหน้า กลบทับรูกว้างในอกให้ด้านชา ด้วยทางเลือกที่ผมเลือกแล้ว

แม้ว่ามันจะไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่ผมสูญเสียไปเลยก็ตาม

END

Cred#http://www.anthonyscomicbookart.com/Images/Category_2/subcat_10/amcapironman12009.jpg

///////////////////////////////////////////////////////////////

จ....................จบแบ้ววววววว

ซีรีย์ดราม่ายาวนานทรมานใจคนอ่าน(?)สนองนี้ดคนเขียนก็จบลงแย้วววว ด้วยความฟินของคนเขียน เครียดจนจบแล้ว คราวนี้เก๊าจะไปหื่นฮาได้เต็มสูบล่ะ//ผิด

สุดท้าย....................ความรู้สึกของจขบ.

เกลียดม๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 555

///////////////////////////////////////////////////////////////

ฝากเพจSuperhusbands  SteveXTony ตามเคย

ไปทำtumblr มาด้วย 555 เอาไว้สกรีมตีฟต๊ากต๊ากตีฟเฉพาะกิจ ว่างๆก็ไปฟอลโล่กันได้นะ เลิฟๆ

http://stonyxcapiron.tumblr.com/