(Tangled Loops:3) LOST(Tony/Steve)+แฟนอาร์ตLoki/Steve

แอบอัพยามดึกสุดกู่อีกแว้ววววววววว

สี่เศร้าเคล้าน้ำตา สาใจคนเขียนหักอกคนอ่านมาแ้ว้ววววววว

ป๋า//เสื่อมเมิกจ้ะเบบี๋ย์

ดราม่าสี่เศร้าเคล้าน้ำตา(?) สี่คู่ Tony/Loki,Tony/Steve,Thor/Loki,Thor/Steve

 ปอลอ NC17 เรตนิดนึงนะจ๊ะ

แต่ตอนนี้ไม่เรตเน้อออ//คนอ่านหนี 555

ตอนเก่าๆจ้ะ

Tangled Loops : Prologue

Tangled Loops : 1 : Lust

Tangled Loops : 2 : Love?

///////////////////////////////////////////////////////////////

Title :Tangled Loops-3 : LOST

Rate : NC18

Genre : Drama/Romance/sad

Pairing: Tony/Loki,Tony/Steve,Thor/Loki,Thor/Steve (Loki/Steveนิดๆ)

Vers: Avengers Movie vers.+Comic หน่อยๆ

///////////////////////////////////////

Lost

"การเป็นบุคคลอันเป็นที่รักนี่ดูช่างน่าอิจฉาเหลือเกินนะ........."

นิ้วมือยาวเรียวลูบไล้เรือนผมนุ่มสีทองของร่างสูงที่นั่งคุกเข่าอยู่เแทบเท้า ชายผู้มีใบหน้างดงามอันเป็นที่รักของผู้คน.....ไม่สิ แม้แต่เทพ ธอร์ บุตรแห่งโอดีน ก็ยังหลงใหล

ช่างต่างกับเขา.............เทพมุสา เจ้าแห่งความวิบัติเภทภัยที่เยื้องกรายไปที่ใดมีแต่ผู้เกลียดชังและหวาดกลัว

โลกิ ลอเฟย์ซัน ฉุดกระชากคนเบื้องหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสีเขียวสว่างแวววามในความมืดสลัว ฉายแววความริษยาและกราดเกรี้ยว เสียงนุ่มเอื้อนเอ่ยคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"ทำลายโลกนี้ให้ข้าซะ กัปตันอเมริกา............ทั้งบุรุษเหล็กกล้าและเทพสายฟ้าด้วย"

สตีฟ โรเจอร์ เทพยดาผมทองจ้องตอบกลับด้วยแววตาสีฟ้าเรืองแสงที่เรียบเฉยเย็นชาดุจน้ำแข็ง

"ได้ตามคำสั่ง.....ท่านโลกิ"

...................................

เสียงหยดน้ำกระทบพื้นคอนกรีตดังกระทบโสตประสาท ปลุกให้สตีฟ โรเจอร์ ลืมตาขึ้นมองความมืดเบื้องหน้า พายุฝนหยุดลงไปแล้ว พร้อมน้ำตาที่หยุดหลั่งไหล แต่กลับมีความกังวลใจเข้ามาแทนที่

เขาค่อยๆดึงตัวออกจากอ้อมแขนของชายร่างใหญ่ที่เกาะกอดไว้ ใบหน้าเข้มล้อมรอบด้วยไรเคราสีทองที่นอนหลับอยู่เคียงข้างหายใจยาวเสียงดังเป็นจังหวะแบบคนหลับลึก ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองใบหน้านั้นนิ่งนาน...ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

นี่เราทำอะไรลงไป........................

สตีฟคิดอย่างกลัดกลุ้ม ความเจ็บปวดบนร่างกายที่ย้ำเตือนถึงสิ่งที่ผ่านพ้นไปในค่ำคืนปวดร้าวนั้น เขาได้ทำลายมิตรภาพระหว่างตนและธอร์ลง ด้วยการยึดเหนี่ยวหาที่พึ่งอย่างเห็นแก่ตัว

ทั้งๆที่เราทั้งสองต่างก็ไม่ใช่คนที่เรารักจริงๆ.....................

ชายหนุ่มผมทองยกมือปิดหน้าตัวเองอย่างสับสน.................

ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นสวมแล้วเดินจากมาอย่างเงียบเชียบ แม้ไม่รู้จะมุ่งหน้าไปทางไหนดี

แต่สุดท้าย  เท้าก็พาตัวเขากลับมาสถานที่คุ้นเคย สตีฟ โรเจอร์ เดินผ่านล็อบบี้ลิฟต์ของสตาร์คทาวเวอร์ หลังจากผ่านระบบความปลอดภัยหลายขั้นตอน

และหยุดตัวนิ่งอยู่ในลิฟท์ใหญ่กว้างโดยที่ยังไม่ได้กำหนดที่หมายที่จะไป ก็รู้สึกว่าลิฟท์กำลังเคลื่อนไหวลงไปยังชั้นเวิร์คชอปของโทนี่

เขากดปุ่มไปโดยไม่รู้ตัว

.............. ช้าเกินไปสำหรับความคิดที่จะกดไปชั้นอื่น ประตูลิฟท์เปิดออกที่โถงกว้างที่ประดับไปด้วยเครื่องยนต์กลไกและชุดเกราะไอรอนแมนเวอร์ชั่นต่างๆ

แค่เพียงบรรยากาศจากภายนอกที่เข้ามาในลิฟท์ที่เปิดกว้างก็ทำให้หายใจติดขัด หากเจอพบหน้าเจ้าของห้องเขาคงจะปวดร้าวจนไม่มีแรงหายใจ

ชายหนุ่มกดปุ่มลิฟท์ซ้ำๆเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อื่น แต่ก็ต้องชะงักงันเมื่อได้ยินเสียงหายใจหอบรุนแรงดังมาจากด้านใน

นี่เขาต้องเห็นภาพบาดใจนั้นอีกแล้วหรือ สตีฟคิดอย่างเจ็บปวด อยากกลายเป็นอากาศธาตุแล้วหายตัวไปจากตรงนั้นเสียให้ได้.................

ก่อนที่จะต้องแปลกใจเมื่อมันเป็นเสียงหายใจราวเจ็บปวดรุนแรงของโทนี่ แล้วเสียงร่างที่ร่วงหล่นกระทบพื้นพร้อมเสียงแก้วแตกกระจายก็ดังก้อง

สตีฟพุ่งตรงเข้าไปในห้อง ก่อนจะสังเกตเห็นร่างสันทัดขดตัวเกร็งหายใจหอบอย่างเจ็บปวด ล้มฟุบอยู่บนพื้นห้องรกรุงรังเต็มไปด้วยชิ้นโลหะ ขวดเหล้าและเศษซากแก้วแตกนับไม่ถ้วน

ด้วยความตกตะลึง สตีฟพยุงโทนี่ขึ้นจากพื้นห้องมาไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าคุ้นเคยรกครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ไม่ใส่ใจจะโกน และทรุดโทรมราวกับคนป่วยหนัก จ้องมองเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนล้า

โทนี่เขม้นตามองบุคคลเบื้องหน้าราวกับไม่เชื่อสายตา ใบหน้าใสที่เขาโหยหาจ้องมองเขาด้วยตาสีฟ้าตื่นตระหนก เป็นภาพหลอนเพราะฤทธิ์เหล้าหรือว่าเขาเพ้อถึงไปเอง

"โทนี่......ค........คุณเป็นอะไร"

สตีฟถามเสียงระล่ำระลัก ดังพอที่จะให้โทนี่รู้ตัวว่าไม่ใช่ภาพลวง ก่อนจะปัดมือชายหนุ่มผมทองแล้วยันตัวลุกขึ้นเองอย่างดื้อดึง

ดวงตาสีฟ้าฉายแววสับสนปนเจ็บปวด.....แต่ตอนนี้ความห่วงใยที่มีต่อคนเบื้องหน้ามีมากกว่า

โทนี่ที่เหมือนจะจับกระแสความห่วงหาได้จากสายตา แสร้งทำตัวให้เป็นปกติแล้วกล่าวเสียงแข็ง

"นายมาทำอะไรที่นี่" ก่อนจะเดินเซไปพิงผนัง

เหมือนชายผมทองตรงหน้าจะไม่สนใจฟัง "คุณเป็นอะไร โทนี่ บอกผม"

ร่างสูงเอื้อมมือไปพยุงตัวอีกฝ่ายที่ทำท่าจะทรุดลงอีกครั้ง และถูกปฏิเสธอีกครั้ง

"ชั้นไม่เป็นอะไร ช่วยออกไปได้มั้ย"

โทนี่รู้ตัวว่าพูดด้วยเสียงกราดเกรี้ยวกว่าที่ตัวเองตั้งใจ เมื่อได้สบตาสีฟ้าที่มองมาอย่างปวดร้าว เขาเพียงแค่ต้องการให้สตีฟไปจากตรงนี้ ไม่ต้องการให้รับรู้อาการของเขา ไม่ต้องการให้รู้ว่าเขากำลังจะตาย

ใบหน้าใสก้มหน้าซ่อนขอบตาร้อนผ่าว ก่อนเอ่ยเสียงเบาแล้วหันหลังเดินจากไป

"ผมแค่เป็นห่วงคุณ............."

โทนี่ สตาร์ค มองตามแผ่นหลังที่หายลับไปอย่างปวดร้าว เอื้อมมืออ่อนแรงคว้าไขว่ด้วยอยากฉุดรั้งเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจทำได้

........และไม่ได้รู้เลยว่า จะไม่ได้กอดไว้อีก ตลอดกาล

.............................

ร่างสูงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า......แต่ไม่มีน้ำตาหลั่งไหลจากอุ้งมือที่กดทับใบหน้า เขาอาจทำใจยอมรับความผิดหวังครั้งนี้แล้วก็เป็นได้.............

บางทีควรยอมรับและเป็นแค่สิ่งที่โทนี่ต้องการให้เขาเป็น.........แค่เพื่อนร่วมงาน........แค่เพื่อนห่างๆ แล้วเปิดรับความอ่อนโยนจากธอร์..............เปิดใจรับคนที่รักเขามากกว่าคนที่เขารัก

โดยมิได้รู้สึกตัวถึงแววตาคมกล้าที่มองมาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

"ช่างโง่เขลานัก"

เสียงหวานนุ่มลอยแทรกบรรยากาศ สตีฟโรเจอร์เงยหน้าขึ้นมองร่างผอมสูงที่มายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าโดยไม่ทันรู้ตัว

"พวกเจ้าทั้งหมด.............โกหกเพื่อความจริง ขึ้งโกรธเพื่อความรัก และทำร้ายตนเพื่อผู้อื่น ช่างโง่เขลานัก......."

โลกิ ลอเฟย์ซัน พ่นคำผ่านริมฝีปากยิ้มเหยียด แสดงสีหน้าโกรธแค้นชัดแจ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มผมทองสับสน.......โลกิรู้อะไรและต้องการจะบอกอะไร

"สตาร์คกำลังจะตาย.................จากพิษซากปฏิกรณ์ในร่างกาย " เจ้าของดวงตาสีเขียวเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเยาะหยาม

"ตายด้วยโรคมะเร็งธรรมดาๆที่มนุษย์อย่างเจ้าเป็นกัน ข้ารู้มาว่ามันคงจะทรมานไม่น้อยเลยทีเดียว"

ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววตระหนก โทนี่จะตาย.......โทนี่ไม่เคยบอก เขาไม่เคยรู้หรือแม้แต่จะระแคะระคาย ร่างสูงผุดผลันลุกขึ้นเพื่อจะไปหาบุคคลอันเป็นที่รัก มันต้องมีสิ่งใดที่เขาทำได้

"แต่ยังมีสิ่งที่เจ้าทำได้...........โรเจอร์ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้" เสียงหวานร่ายมนต์แผ่ว ดึงดูดให้สตีฟหันกลับมา ก่อนที่สัมผัสเจ็บแปลบเยียบเย็นจะแทรกเข้ากลางอก

แสงสีฟ้าเย็นเยือกส่องจ้าจนตาพร่ามัว แต่รอบตัวกลายกลับมืดสลัวจนมองไม่เห้นแม้เบื้องหน้า สมองมึนชาจนต้องทรุดตัวลงที่ปลายเท้า ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะผิวแผ่วราวทุกสิ่งอยู่ไกลออกไป

"ด้วยการฆ่าบุรุษเหล็กนั้นก่อนมันจะตายลงเอง........สตีฟ โรเจอร์"

โลกิมองชายผมทองข้างหน้าที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเย็นชาอย่างพึงพอใจ การดึงเทพยดาให้ตกลงจากฟ้า มันช่างสนุกกว่าควบคุมก้อนเหล็กเป็นไหนๆ

โดยเฉพาะหากเป็นเทวดาที่ดึงดูดเทพา........อย่างพี่ชายแห่งข้าให้หลงใหล.

"เจ้ามีหัวใจ........ทหารเอ๋ย...............มีมากเสียเกินไปด้วยซ้ำ"

จงไร้หัวใจ......จนกว่าหัวใจคนที่รักเจ้าพังทลายอยู่ตรงหน้า.................แล้วข้าจะปลดปล่อยเจ้า

.............................

ท้องฟ้ามัวหม่นราวกับว่าจะเกิดพายุอีกครั้ง

แต่สายฟ้าที่พาดผ่านลงมา กลับถูกเรียกหาโดยเทพเจ้าธอร์ เพื่อสู้รบกับสงครามใหญ่หลวงที่สุดที่เคยพบมา สงครามที่หนักหนา กับคู่ต่อสู้ที่ไม่สามารถสู้ได้

บุรุษเหล็ก และเทพสายฟ้า สองนักรบแห่งสองโลกมองศัตรูสองคนเบื้องหน้าด้วยสายตาปวดร้าว.........................

ชายคนรัก เพื่อนคนสำคัญที่มาเพื่อรบราฆ่าฟันกันให้ย่อยยับไปข้าง

หลังจากที่สตีฟ โรเจอร์ หันมาทรยศโลกด้วยบัญชาของโลกิ

เทพยดาแสนดีที่เคยปกป้องคุ้มครองอเมริกา กลับทำลายและฆ่าฟันกองกำลังเบื้องหน้า ด้วยแววตาไร้แววเย็นเยียบที่ถูกสะกด

เบื้องหลังยอดทหารนักฆ่า เทพมุสายืนมองอย่างสุขารมณ์

"ทำลายทั้งสองคนซะ กัปตันอเมริกา"

โลกิ ลอฟเฟย์ซันออกคำสั่งด้วยแววตาแย้มยิ้ม

TBC.

ว่าแล้วก็แปะแฟนอาร์ต

รูปหย่ายๆ

รักปู่สตีฟนะจ๊ะ แต่ฟิกอันนี้รู้สึกจขบ.ทำร้ายสตีฟมวากกกกก//หัวเราะแบบซาดิสต์

ปอลอ ตอนหน้าจบแล้วนะจ๊ะ ทนอ่านกันอีกนี๊สสสสสสสสส

ปอลอ 2 เพจ SteveXTony  จะ 1000 ไลค์แล้ววววว วิฮิ้ววววววว สร้างกองทัพเรือได้แระ We have an army 555

///////////////////////////////////////

ฝากเพจSuperhusbands  SteveXTony ตามเคย

ไปทำtumblr มาด้วย 555 เอาไว้สกรีมตีฟต๊ากต๊ากตีฟเฉพาะกิจ ว่างๆก็ไปฟอลโล่กันได้นะ เลิฟๆ

http://stonyxcapiron.tumblr.com/