(Skyfall SM?)A Lingering Sweetness(Silva/James Bond)

เข้าเรื่องๆ

อูอา วันนี้SM ซิลวา/บอนด์(หรือซัมวัน/ซิลวา)ล่ะเบบี๋ย์

อ่่านโต้งๆกันไปก่อนเพราะแต่งสดไว้ร้อนๆจนยังไม่ได้อีดิตอะไรเบยยยย//แต่ว

*มาeditเพิ่มเอาตอนเช้า

WARNING NC17+ ความรุนแรง เลือด และการใช้ยาเสพติดนะจ๊ะเบเบ๋ย์

Title : A Lingering Sweetness

Rate : NC17

Genre : Sad/Angst/Dark/SM.....maybe blood

Pairing: Raoul Silva/James Bond,OC/Raoul Silva

Vers: 007 Skyfall Movie vers. with a bit of AU

Warning : Non-con, BDSM, Blood&Gore, Use of drug,Breath play

//////////////////////////////////////////////

A Lingering Sweetness

ร่างล่ำสันที่เคลือบคลาไปด้วยเงาน้ำฉ่ำบางๆสะท้อนแสงเดียวจากโคมไฟอ่อนแรงในห้องสลัว แสงสีอุ่นที่จับต้องขับเน้นให้กล้ามเนื้อทั่วกายเปลือยเปล่ายิ่งดูงดงามราวงานประติมากรรม

ราอูล ซิลวาจ้องมองบุคคลเบื้องหน้าด้วยแววตาพึงพอใจ พลางวางมือลงสัมผัสผิวอุ่นจัด เขาไล้ปลายนิ้วไปตามแนวลำคออย่างแผ่วเบา นุ่มนวล เนิบช้า แล้วหลับตาลงราวเพลิดเพลินยิ่งกับความเรียบลื่นของผิวสีน้ำผึ้งนั้น

"มีคนเคยบอกไหมว่าผิวของคุณให้รสสัมผัสที่ดีมาก......" ดวงตาสีเข้มลึกสบมองดวงตาสีฟ้ากร้าวที่จ้องตอบอย่างโกรธแค้น "มิสเตอร์บอนด์"

ชายหนุ่มตอบโต้ด้วยการพยายามขยับร่างขัดขืนกลับไปด้วยแรงโทสะ แต่ด้วยโซ่หนาที่ผูกรัดข้อมือและสายหนังที่ปิดกั้นปากไว้ทำให้เขาทำไม่ได้แม้จะพูดตอบโต้

ซิลวาหัวเราะลึกในลำคอเมื่ออีกฝ่ายกล่าวสบถใส่เขาด้วยแววตาที่ราวจะแผดเผา ก่อนจะย่างเท้าเข้าประชิดร่างเปลือยของสายลับหนุ่มพลางแนบต้นขาภายใต้กางเกงสีเข้มกับจุดอ่อนไหวที่เปิดโล่ง

"ฮืม........คุณไม่ตอบ...." เขายิ้มบางก่อนเคลื่อนตัวสร้างแรงเสียดสีจนบอนด์สะดุ้งตัวขึ้นหอบหายใจ แต่การพยายามสูดลมผ่านที่ปิดปากทำได้ยากเมื่อถูกปลายนิ้วแข็งแรงของซิลวากดแนบไว้รอบลำคอ "ความเงียบคือผู้ฟังที่ดี"

"บางทีผมก็อยากจะเล่าเรื่อง.....อืม........เล่านิยายให้เป็นของขวัญเด็กดีบ้าง" ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีบลอนต์สว่างแปลกตาทิ้งท้ายก่อนเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย......

.............................................

สเตชั่นเอซ............เอเจนต์00X........ราอูล ซิลวา

สายลับอัจฉริยะมือหนึ่งฝีมือเฉียบคม อนาคตไกล มือขวาสุดโปรดของเลดี้ M แห่ง MI6..............

มันคงเป็นแค่อดีตสินะ.........ตอนนี้เหลือเพียงสายลับผู้เคยรุ่งโรจน์ที่ลงท้ายด้วยการถูกล่ามแขนขาไว้ในห้องขังมืดทึบอับชื้นนี้ สามเดือน.....ไม่สิ อาจจะสี่เดือนแล้วเท่าที่เขาพอนึกออก

ซิลวารำพึงด้วยห้วงความคิดพร่ามัวจากออกซิเจนในเลือดต่ำ ความร้อนชื้นที่มีอากาศเพียงเบาบางรวมกับร่องรอยฟกช้ำและบาดแผลทั่วร่างกายที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำอีกทำให้สมองเขาไม่แล่นเท่าไหร่

เงาร่างคนพาดผ่านช่องประตูที่มีแสงลอดมาเล็กน้อยทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ภึงเวลา "ให้อาหาร" ของเขาอีกครั้ง แม้จะถูกทรมานทรกรรมแค่ไหนแต่มาเฟียจีนพวกนั้นก็ยังไม่ปล่อยให้เขาอดตาย

แม้ว่าอาหารนั้นมันจะไม่ต่างจากเศษอาหารซักนิดแต่เขาก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้มันมาช่วยยืดชีวิตเขาได้ไปอีกวัน

คำว่าทุกอย่าง.....หมายถึงทุกอย่างจริงๆ ยกเว้นไว้เพียงการปริปากบอกความลับของ M และ MI6 เพียงเท่านั้น

เขายอมทำทุกสิ่งเพื่อจะมีชีวิตอยู่จนจบสิ้นภารกิจหนักหนาครั้งนี้ แล้วกลับไปพบเธอ.....กลับไปพบ M อีกครั้งให้ได้.......แม้ความเชื่อมั่นของเขาจะเริ่มริบหรี่เจียนวูบหายแล้วก็ตาม

ซิลวาขยับร่างบอบช้ำขึ้นพิงผนังพลางสำรวจร่างกายตนเอง....โอเค วันนี้เขายังมีแรงพอยืนไหว และปากเขาก็ยังอ้ากว้างได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดนัก

แม้จะต้องกลายเป็นไอ้หนู.......ไม่สิ อีหนูโสโครกของพวกมันก็ตาม เขาต้องรอดออกไปให้ได้......ชายหนุ่มคิดอย่างอ่อนล้าเมื่อมองเห็นชายร่างใหญ่สามคนเดินเข้ามาให้ห้องขัง

ก่อนที่เขาจะเริ่มใช้ปาก......อาวุธเดียวที่หลงเหลือ.....ในด้านการเจรจาต่อรองก็รู้สึกว่าโลกมืดมิดลงกว่าเดิมเมื่อถูกคลุมใบหน้าด้วยถุงกระสอบหนาทึบ

และโลกก็ดับมืดเมื่อกำปั้นหนักหน่วงของหนึ่งในกลุ่มชาวจีนนั้นพุ่งตรงเข้ามากระทบช่องท้องของเขาอย่างแรงจนหมดสติไป

.............................................

กลิ่นหอมพุ้งของดอกไม้หรือสมุนไพรอะไรซักอย่างที่เขาไม่แน่ใจลอยมากระทบจมูก ซิลวานอนเหยียดยาวในแนวราบแบบที่เขาไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนานนัก แผ่นหลังสัมผัสถึงความนวลเนียนของผ้านุ่มที่รองรับอยู่อย่างแสนสบาย

เขาลืมตาขึ้นมองห้องไม่ใหญ่นักตกแต่งแบบจีนประยุกต์เรียบง่าย เตียงหนานุ่มที่เขาหยัดกายลุกขึ้นถูกตั้งไว้ตรงกลางห้อง ชายหนุ่มมองไปรอบกายด้วยแววตาสงสัย

ที่นี่ที่ไหน.....ตอนนี้เวลาเท่าไหร่..........และเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ซิลวาคิดอย่างงุนงงเมื่อก้มลงมองบาดแผลตามตัวที่ได้รับการชำระล้างและทำแผลไว้อย่างเรียบร้อย

บางทีสิ่งนี้อาจทำให้เขาสบายตัวจนไม่ค่อยรู้สึกถึงรอยแผลเท่าไหร่....แต่การไม่มีความเจ็บปวดที่คุ้นเคยคอยดึงเขาสู่ความจริงทำให้ไม่แน่ใจว่าตัวเขาอยู่ตรงนี้จริงหรือเปล่า

เขาตายแล้ว.......และนี่คือสวรรค์......หรือสมองเขาแค่จินตนาการภาพหลอนไปจากการขาดอากาศหายใจ?

ก่อนที่ซิลวาจะครุ่นคิดคำตอบได้ ประตูไม้สลักบานใหญ่ก็เปิดขึ้นอย่างนุ่มนวล

ชายชาวเอเซียผอมสูงในชุดยาวสีเข้มเยื้องกรายเข้ามาในห้องด้วยท่าทางพลิ้วไหวเหมือนท่วงท่าของสัตว์ร้าย ที่เมื่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ทำให้ซิลวานิ่งค้างราวเหยื่อที่ถูกผู้ล่าจับจ้อง

ใบหน้าขาวเผือดที่ไม่บ่งบอกอายุแย้มเรียวปากยิ้มทักทายเขาอย่างงดงาม ซึ่งประกอบกับดวงตาสีดำล้ำลึกนั้นยิ่งทำให้มันยิ่งดูมีเสน่ห์.......แต่ทว่าน่าหวั่นเกรง

"มิสเตอร์.........ซิลวา" ชายหนุ่มกล่าวเสียงนุ่มด้วยภาษาอังกฤษไพเราะหู พลางโบกมือเรียกคนรับใช้ที่ยกสำรับเข้ามาวางก่อนจากไปอย่างเงียบเชียบ "ขออภัยสำหรับการต้อนรับที่อาจกระด้างไปเล็กน้อย"

ร่างเพรียวเลื่อนมือมาหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะแล้วก้าวเท้ามานั่งลงบนขอบเตียง การเคลื่อนกายที่เลื่อนไหลคล้ายกับงูนั่นทำให้ซิลวาขยับตัวหนีจากอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

"หากคุณร่างกายแข็งแรงขึ้นผมอยากจะพาคุณไปเดินชมเกาะของผมสักหน่อย.....แม้มันจะพลุกพล่านไปนิดแต่ก็มีสีสันน่าสนุก" ชายหนุ่มตรงหน้ายกแก้วขึ้นชิดริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา

ซิลวาไม่รู้ว่าความสับสนหรือลำคอที่แห้งผากกันแน่ทำให้เขาจิบของเหลวนั่นลงไปอย่างช้าๆ ผู้มาเยือนแปลกหน้ายิ้มบางแล้วกล่าวต่อ "ผม ชาง เซิน* (Zhang Sen) ความหมายว่าป่ากว้างที่แผ่ขยาย"

ซิลวาเพิ่งมองเห็นความแวววามของดวงตาดำสนิทนั้นได้ในระยะใกล้เช่นนี้ แววตาที่มืดมิดไร้ก้นบึ้งที่สะกดเขาจนขยับไม่ได้ "ความหมายคล้ายๆนามอันอุโฆษของคุณอยู่นะมิสเตอร์ซิลวา.....ไม่ใช่สิ ซินญอร์ ติอาโก โรดริเกซ"

สายลับหนุ่มรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แผ่ผ่านกระดูกสันหลัง เมื่อชางเอ่ยชื่อที่เป็นข้อมูลปกปิดระดับสูงของ MI6 ที่แม้แต่กลุ่มผู้ก่อการร้ายชาวจีนที่จับเขามาจากฮ่องกงยังไม่ทราบ ซิลวาพยายามขยับตัวเลื่อนหนีจากบุคคลลึกลับเมื่อสัญญาณอันตรายส่งเสียงเตือนในหัว

แต่ร่างของเขาเริ่มไม่ทำตามสั่งของผู้เป็นนาย แขนขาอันอ่อนแรงนั้นทำไม่ได้แม้แต่จะขยับหนี ชายชาวจีนที่เคลื่อนตัวเข้ามาทาบทับตัวเขาไว้อย่างเนิบนาบ....แต่คุกคามนั้นขยับปากยิ้มอ่อนหวาน

ก่อนปลดกระดุมเสื้อตัวยาวที่เขาสวมอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นผ้าพันแผลรอบอกที่ซึมเลือดเล็กน้อย "ผมเป็นเพียงหัวหน้ากลุ่มZhang....ที่คุณอาจเคยได้ยินชื่อมาบ้าง.....เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้พบคุณ" ชางวางนิ้วเรียวลงบนผิวผ้าฉาบสีเรื่อนั้นก่อนบดขยี้ปลายนิ้วจนเลือดแดงสดซึมขึ้นมาอย่างเพลิดเพลิน

ความเจ็บปวดที่สัมผัสไม่ได้ยิ่งทำให้เขาหวาดผวา รอยแผลบาดลึกที่หน้าอกกลับไม่ทำให้รู้สึกเท่ากับความร้อนรุ่มที่เผาไหม้ช้าๆในช่องท้อง ซิลวาจ้องมองใบหน้าชางที่เริ่มพร่าเบลออย่างสับสน

ควันบางเบาที่ส่งกลิ่นอบอวลในห้องคล้ายจะซาบซึมเข้าไปในสมองเขาจนมืดมัวราวหมอกทึบ ห้วงความคิดว่ากลิ่นหอมคุ้นเคย.......ที่บางทีอาจจะเป็นฝิ่น............ผุดขึ้นมา เสียงนุ่มของชางกระซิบแผ่วที่ข้างหูพร้อมปลายนิ้วที่ปลุกความร้อนให้แผ่ไปทั่วร่าง

"และยินดีอย่างยิ่งที่ได้คุณมาครอบครองด้วย ติอาโก"

.............................................

วันเวลาจากนั้นของซิลวาที่แทบนับไม่ได้ว่ามันผ่านมาแล้วกี่วันคืน เขาจมอยู่กับหมอกมัวภายในห้องขังที่ดูจะเอื้ออำนวยให้เขาอยู่ได้อย่างสุขสบายกว่าเคย.......แต่สถานะของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนจากตอนอยู่ในคุกมืดนั่น

เสียงนุ่มนวลแผ่วลึกที่ดังจากเบื้องหลังเขาที่ทรุดตัวคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนอน ควันขาวลอยต่ำลงจับบนผิวผ้าแพรสีขาวนวลที่ชุ่มไปด้วยสีแดงฉาน ชางแตะปลายนิ้วลงบนริ้วแผลกรีดกลางหลังซิลวาเพียงแผ่วเบา

"Ling Chi**........หากกล่าวในภาษาของคุณน่าจะเป็นคำว่า การสังหารอย่างอ้อยสร้อย......ดูเป็นคำที่งดงามดีไหม"

ซิลวาหายใจเข้ายาวก่อนกดใบหน้าลงบนหมอนเมื่อปลายมีดแหลมเรียวกรีดลึกลงบนผิวเขาอย่างเรื่อยช้า "งดงามเหมือนคุณ.....ติอาโก "

บุรุษผมยาวดำขลับมองผลงานของตนอย่างพินิจพิจารณาก่อนครางในคออย่างพึงใจ มือกร้านพลิกกายคนเบื้องล่างที่แม้จะพยายามขัดขืนแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เขาไล่มือไปตามกรอบหน้าคมเข้มของซิลวาอย่างหลงใหล

"ผลงานศิลปะที่ผ่านการสลักเสลาของกาลเวลา ราวกับรูปปั้นกรีกล้ำค่าที่ถูกขึ้นรูปโดยศิลปินชั้นเอก"

ชายชาวจีนว่าพลางไล้สันมีดวาววับไปตามแนวลำคอ"และผมอยากเกลาแต่งมันเพิ่มเพื่อให้เป็นของผมคนเดียว"

ปลายนิ้วแห้งผากที่เย็นเยียบของชางลูบไล้บนเรือนผมหยักศกสีเข้มของซิลวา สัมผัสที่คล้ายผิวสัตว์เลื้อยคลานนั้นทำให้เขารู้สึกขยะแขยง ดวงตาสีเข้มไร้แววนั้นทำให้เขาอยากเบือนหน้าหนี แต่ความเจ็บแปลบบนแผ่นอกที่ถูกกดกรีดนั่นเตือนว่าเขาทำได้เพียงกลั้นหายใจ

ความร้อนรุ่มที่รุกไล่เข้ามาเบื้องล่างระหว่างที่ลำคอถูกโอบรอบด้วยมือแกร่ง ปิศาจร้ายที่กลืนกินเขายิ้มร่าก่อนโน้มตัวลงลิ้มรสเลือดจากตัวเขาราวกับมันช่างหอมหวาน ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนฤทธิ์ยาและแรงถาโถมของกามารมณ์

กลิ่นยาฝิ่นที่เผาไหม้ กลิ่นคาวกายและกลิ่นเลือดของเขาที่คละคลุ้งผสมผสานกันในบรรยากาศจนหายใจไม่ออก ซิลวากรีดร้องภายในใจอย่างบ้าคลั่ง แม้เจ็บปวดจนแทบแหลกร้าวแต่เขาต้องผ่านทุกอย่างไปให้ได้

ผ่านพ้นมันไปเพื่อรับความช่วยเหลือจากคนที่เขารอคอย แม้ความหวังนั้นมันจะเหลือน้อยนิดจนเขาเจ็บปวดก็ตาม

.............................................

ซิลวารอคอยอย่างใจเย็น แม้จะเจ็บปวด สิ้นหวัง และถูกเหยียดหยาม แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาก็แข็งแรงขึ้นมาบ้าง เพราะช่วงหลังนี้ชางดูจะพึงพอใจเต็มที่กับผลงานแกะสลักของตัวเองแล้ว

อีกอย่าง......เขาทำให้ชางเชื่อว่าเขาเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงที่ไม่มีปัญญาขัดขืน หนูในกรงเชื่องๆที่พึงพอใจกับอาหารที่เจ้านายป้อนให้ ทำให้การควบคุมหละหลวมกว่าที่เคยเป็นจนเขารู้ว่าการจบสิ้นของนรกนี้คงอีกไม่นาน

อย่างที่ภาษิตจีนเคยว่าไว้ แก้แค้นสิบปียังไม่สาย การหลบหนีที่คงต้องรอไปอีกไม่นานนี้ถือว่าเป็นส่วนน้อยนิดของการรอคอยนั้น

.............................................

ปืนในมือสั่นระรึกของเขาเหลือกระสุนเพียงนัดเดียวก่อนที่มันจะหมดค่า ซิลวาหายใจหอบพร่าด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับบอดี้การ์ดหลายคนของชาง

อย่างที่คิดไว้......ระบบความปลอดภัยในคฤหาสน์จีนหลังใหญ่ของชางที่แม้จะเข้มงวดแต่ก็ไม่ได้ครรณามือของชายผู้เป็นยอดแฮคเกอร์อย่างราอูล ซิลวา เขาหลบหลีกเหล่าผู้คุมมาได้อย่างไม่ลำบากเท่าไหร่นักเว้นแต่ว่าหาอาวุธต่อสู้ได้ยากซักหน่อย

เขาแย่งปืนจากการ์ดมาได้แล้วใช้มันกรุยทางจนมาถึงห้องควบคุมระบบ หากเป็นไปตามแผน หลังจากติดต่อผ่านระบบนี้และหลุดรอดออกจากตึกนี้ไปได้ เขาจะหลบแฝงตัวไปกับฝูงชนอันวุ่นวายบนเกาะนี้แค่ชั่วคราวก่อนที่MI6จะส่งคนมารับเขาได้แบบไม่ยาก

แผนที่สมบูรณ์แบบ....และง่ายดายอย่างน่าสงสัยจนประสบการณ์สายลับของเขาส่งเสียงเตือน.....แต่ความคิดที่จะได้พบเธอ.....ได้พบเอ็มม่าอีกครั้งก็ลบเลือนความเคลือบแคลงนั้นไปจนหมด

ซิลวาแปลงสัญญาณวิทยุเป็นรหัสลับส่งไปสู่สเตชั่นHที่ฮ่องกงหลายครั้ง.....และหลายครั้ง จนกระทั่งเสียงไกปืนที่ปลายกระบอกของมันถูกกดไว้ที่ท้ายทอยดังมากระทบหู ก็ยังไม่มีการตอบรับจากหน่วยงานของเขา

"ติอาโก......ติอาโกของผม" ชางก้าวเข้ามาท่ามกลางดงปืนที่การ์ดอีกหลายคนของเขาเล็งมาที่ซิลวา ชายผมยาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า "คุณพยายามจะทำอะไร หืมม์"

ร่างสูงเพรียวเคลื่อนกายพลิ้วมาโอบร่างเขาไว้อย่างหลวมๆ ซิลวาจ้องมองใบหน้าขาวเผือดประดับยิ้มเยือกเย็นนั้นอย่างเงียบเชียบ ชางกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูเขาเหมือนพยายามปลอบโยน

"ไม่มีประโยชน์หรอก.....ติอาโก" ดวงตาสีดำลึกส่อแววระริกราวขบขัน "ผมเจรจาธุรกิจกับมาดาม M ปล่อยตัวประกันงี่เง่าหกคนอย่างสันติเพื่อให้ได้ตัวคุณมานะ....เป็นการแลกเปลี่ยนที่ผมคิดว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้มทีเดียว"

ซิลวาแทบไม่ได้ยินคำอธิบายของชางที่กล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ เสียงของมันลอยผ่านเขาไปราวกับหมอกควัน เขาไม่สัมผัสรับรู้สิ่งใดเมื่อทั้งโลกพังทลาย  พื้นดินใต้ตัวเขาสั่นไหวจนแทบยืนไม่ไหว

หัวหน้ากลุ่มก่อการร้ายZhangประคองเขาไว้อย่างทนุถนอมก่อนกล่าว "รู้อะไรมั้ย.......ก่อนที่งูจะกินเหยื่อที่ถูกใส่มาในกรงมันจะทำอะไรก่อน" ชางทอดตามองดวงตาสีน้ำตาลของซิลวาที่ส่อความแตกร้าวออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"มันไม่ทำอะไรเลย....แค่เพียงเฝ้าดูหนูตัวน้อยดิ้นรนจนเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า.........." ปลายนิ้วเย็นชืดของชางไล้ไปตามใบหน้าของเขาอย่างเชื่องช้า "แล้วค่อยกลืนกินเจ้าหนูตัวนั้นที่หมดแรงขัดขืนอย่างง่ายดาย"

ชายผมดำยิ้มเยาะ "คุณก็เป็นแค่หนูตัวนั้นล่ะ.....ติอาโก" เขากล่าวก่อนวางมือสองข้างรอบลำคอของอีกคนตรงหน้า กดปลายนิ้วลงแนบแน่นเพื่อเพลิดเพลินกับจังหวะชีพจรอีกฝ่ายที่เต้นถี่

ซิลวาสบตาไร้แววนั้นแล้วหลับตาลง กดมือทับลงบนนิ้วยาวเรียวของชางราวกับวอนขอให้อีกฝ่ายปลิดชีพตน....ชีวิตที่ไร้ค่าไม่มีความหมายใดหลงเหลือให้มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้ว

ชางผุดยิ้มบางเบา เกร็งมือแน่นเข้าจนซิลวาหายใจขัด ความมืดดำที่ปรากฎใต้เปลือกตาขยายกว้างขึ้นซึ่งซิลวาหวังว่าห้วงมรณาคงจะอ้าแขนรับเขาไว้.....ในไม่อีกกี่ลมหายใจ

ใกล้จนเขาจะหล่นร่วงลงไปได้....ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ชางคลายมือออกจากลำคอของเขา..........

กลไกป้องกันตัวตามธรรมชาติสั่งให้เขาหอบหายใจ ซิลวาทรุดกายลงที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายสูดลมเข้าอีกหลายครั้งอย่างแรงจนสำลัก เขาจ้องมองชางด้วยแววตาโกรธแค้นผ่านม่านน้ำตาอย่างเดือดดาล

บุรุษร่างผมยิ้มหวานก่อนกล่าวเสียงใส "ยังก่อน.....ติอาโก...........มันยังไม่ถึงเวลา" ชางก้มลงพยุงตัวซิลวาไว้ในอ้อมแขน "ผมยังสนุกกับคุณไม่เต็มที่" แล้วเคลื่อนตัวพาเขาออกจากห้องพลางโบกมือให้บอดี้การ์ดเก็บอาวุธ

ชั่ววินาทีที่ทุกคนเผลอ ซิลวายกปลายปืนของตนขึ้นเล็งที่ใบหน้าของชาง

"หืมม์.......ยังจะขัดขืนอีกหรือ.....ติอาโก" ชายชาวจีนกล่าวเสียงนุ่มก่อนย่างเท้าเข้าใกล้ "คุณก็รู้ว่าทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์"

แววตาของงูร้ายที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของชางทำให้มืออ่อนแรงของเขาสั่นไหว ซิลวาถามบางสิ่งไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ชาง.......ชั้นชื่ออะไร"

ชางยิ้มมุมปากอย่างเยาะหยันก่อนกล่าวตอบด้วยเสียงกลั้วหัวเราะคล้ายขำขัน "ติอาโกไง......ติอาโก โรดริเกซ"

อา.......ชื่อที่ติดตัวเขามาตอนเกิด......แม้จะไม่ค่อยได้ใช้มันมากนักตอนมีชีวิตแต่อย่างน้อยก็ได้ใช้มันก่อนที่จะตาย.............

ซิลวาไล่ปลายลิ้นไปบนฟันกรามเพื่อให้แน่ใจว่าแผนสำรองยังปลอดภัยอยู่ตรงนั้น เขายิ้มอ่อนแรงก่อนกดนิ้วมือลงบนไกปืน

"ไม่.......จากนี้ไปชั้นคือ ราอูล ซิลวา"

เสียงดินปืนระเบิดดังขึ้นก่อนเลือดและมันสมองของชางจะสาดกระจายตรงหน้า และซิลวาตัดสินใจว่า คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะมีชีวิตอยู่

.............................................

"อา..............ทั้งๆที่คิดจะตายแล้วแท้ๆ.......แต่ชีวิตกลับเกาะติดผมแน่นราวกับโรคร้าย" ซิลวาส่ายหัวจนเส้นผมสีบลอนด์อ่อนของเขาสั่นไหว สีทองอร่ามที่เขาใช้เพื่อลบล้างสีผมที่ชายผู้นั้นชื่นชอบ

ภาพเบื้องหน้าของบอนด์มืดดำลงจนแทบไม่รับรู้เสียงจากชายเบื้องหน้า ซิลวาคลายมืออกจากลำคอเขาก่อนแสร้งทำหน้าตกใจ "โอ้.....มิสเตอร์บอนด์ ผมคงเล่าเพลินไปหน่อย"

ชายผมสั้นถอนหายใจยาวเมื่อซิลวาเอื้อมมือไปปลดสายหนังรัดปากเขาออกเพื่อให้หายใจได้ เขาสูดลมหายใจเข้าหนักหน่วงจนแผ่นอกสั่นไหว ซิลวามองกล้ามเนื้อที่ขยับตามจังหวะหายใจนั้นด้วยแววตาวาววาม

"ใจเย็นๆ เจมส์...........รีแล็กซ์ไว้..............ผมไม่ค่อยพลาดอย่างนี้บ่อยหรอกนะ........แบบว่าค่อนข้างจะรู้ลิมิตของเรื่องนี้อย่างซาบซึ้งทีเดียวล่ะ " บุรุษผมทองกล่าวน้ำเสียงขบขันก่อนว่าต่อ

 "เหตุการณ์หลังจากนั้นก็อย่างที่คุณรู้ล่ะ ผมเกือบตายแต่ก็รอดมาได้.....ผมตามไปหาแม่แต่คุณมาขวางไว้.......ทำให้ผมตามแม่ไปไม่ทัน" ซิลวากล่าวเสียงเบาก่อนสบสายตาฟ้าจัดนั้นอย่างตัดพ้อ "แถมยังฆ่าผมไม่สำเร็จอีกต่างหาก"

ซิลวาเคลื่อนกายเข้าหาร่างเปลือยเปล่าอีกคราเมื่อเห็นอีกผ่ายเริ่มหายใจได้ เขาลากปลายนิ้วมือไปบนผิวเนียนลื่นที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อของบอนด์พลางรำพึง "คุณทำผมเสียแผนสิบปีไปเปล่าๆปลี้ๆเลยน้า.............แต่ก็เอาเถอะ"

มือแกร่งไล้เรื่อยลงตำสู่จุดอ่อนไหวที่ตื่นตัวอยู่ก่อนหน้า....ซิลวาโอบปลายนิ้วลงรอบฐานของมันแน่นจนบอนด์บิดตัวเร่าอย่างทรมาน ก่อนที่มืออีกข้างจะแยกเรียวขาของอีกฝ่ายออกกว้างระหว่างดันตัวชายหนุ่มเข้าชิดผนัง

"การได้คุณมาแทนก็ถือว่าคุ้มค่า...........รู้มั้ย มีสุภาษิตที่ว่า.....การแก้แค้นคือของหวาน?" ซิลวากล่าวเสียงต่ำเมื่อสอดปลายนิ้วเข้าตระเตรียมช่องทาง สายลับเลข007สะกดกั้นเสียงครางด้วยการกัดริมฝีปากจนเลือดไหล

ชายผมทองจุ๊ปากอย่างขัดใจ "โน โน โน เจมส์ ไม่......ผมไม่ต้องการให้คุณทำเสียรสชาติ" เขากล่าวก่อนลากลิ้นลงบนริมฝีปากบางเพื่อชิมรส

"ฮืมม์...........รสเลือด? คงไม่น่าอภิรมณ์เท่าไหร่ ผมอยากได้ความหอมหวานจากคุณมากกว่า"

ชั้นไม่ใช่ชายผู้นั้นที่ชอบสลักชื่อบนของเล่นให้เป็นรอยหรอกน่า..............เขาไล่สายตาบนรูปหน้า เรือนร่าง ผิวกายสีแทนสวยที่สะท้อนแสงจางๆจากในห้อง........ความงดงามที่สมบูรณ์ที่เขาอาจปั้นแต่งอีกเล็กน้อย

"เอาล่ะ.....เจมส์.....เจมส์ที่น่ารัก คุณยังจำเซฟเวิร์ด***ที่ผมสอนไว้ได้ไหม......"

ซิลวาคิดก่อนเคลื่อนมือโอบรอบคอบอนด์อีกครา แล้วดิ่งลึกลงสู่ความมืดมิดของห้วงปรารถนาอันหอมหวานที่ชายเบื้องหน้ามอบให้ ใบหูเงี่ยฟังเสียงหอบหายใจของอีกฝ่ายอย่างคาดหวังจะได้ยินเรียวปากสั่นไหวของเจมส์เอ่ยนามชายผู้หนึ่ง

ติอาโก...........ชายผู้ซึ่งตายจากไปเนิ่นนาน.......และซิลวาต้องการให้แค่บางคนที่สำคัญเรียกชื่อเขาด้วยคำนั้น

//////////////////////////////////////////////

เกร็ดไร้สาระ

*ชาง เซิน (Zhang Sen)หรือมิสเตอร์(จืด)จางเป็นตัวละครOCที่เราแต่งเพื่อมาสนองนี้ดตัวเอง ชายชาวจีนรูปร่างหน้าตาดีมีความรู้ที่ฉากหน้าเป็นเจ้าของเกาะเหมืองแร่เล็กๆใกล้กับมาเก๊า แต่จริงๆแล้วเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มก่อการร้าย Zhang ที่ทำธุรกิจมืดบนจีนแผ่นดินใหญ่ ทั้งค้าอาวุธสงคราม ของเถื่อน ฝิ่น รวมไปถึงค้ามนุษย์

ถ้าจะให้พูด....รูปร่างหน้าตาของคุณจืดจางในฟิกเราขอให้นึกถึงโลกิในดิอเวนเจอร์

โดนถรีบ โลกิหน้าตี๋ตรงหนายยยยย//ก็บุคลิกมันให้อ้ะ เอาไปจินฯต่อว่าพี่ทอมมีตาสีดำเหล่าเต๊งเดียวละกัน ฮาาาาา

และคำว่า Silva ในชื่อ Raoul Silva มีความหมายว่าป่า...ซึ่งคล้ายกับคำว่าเซิ่นในชื่อของชางที่แปลว่าป่าเช้นกัน//ไอ้ตรงนี้คุ้ยหาในอากู่อยู่ซะนานแน่ะ ฮาาาา

**Ling Chi ภาษาอังกฤษแปลว่า slow process, the lingering death, or death by a thousand cuts เป็นวิธีทรมานในแบบจีนโบราณที่จะค่อยๆฝานเนื้อของนักโทษออกมาทีละเล็กละน้อยอย่างช้าๆ โดยบางทีอาจมีการยืดเวลาตายหรือป้องกันการสลบไปจากความเจ็บปวดด้วยการให้นักโทษสูบยาฝิ่นเข้าไปก่อน

บทลงโทษสมัยก่อนนี่มันโหดร้ายแท้น้อ....ก่อนดูรูปโปรดทำใจแข็งๆ

***save word คือคีย์เวิร์ดหรือคำที่คู่รักSub/domใช้เพื่อให้หยุดภารกิจ?ที่กำลังทำอยู่ตอนนั้น....แต่ของคุณซิลวาน่าจะเป็นมุกตลกร้ายเพื่อหลอกให้บอนด์เรียกชื่อจริงตัวเองมากกว่ามั้ง//ถึงพูดก็ไม่หยุดและอาจจะทำแรงกว่าเดิมก็เป็นได้ กรี๊สสสสส

//////////////////////////////////////////////////////////////

เค้ารักคุณซิลวานะจ๊ะ.....ด้วยรักจึงอยากทรมานให้สาแก่ใจย์ย์

โดนป๋าซิลวายิงกลางแสกหน้า

เนื่องจากการตามไปสโตรคแฟนอาร์ตซิลบอนด์จากในบล็อคทัมของคุณคนนี้(เตือน NSFWมากกกก) เลยได้ไอเดียมาว่าตอนที่ลุงซิลแกโดนจับไปทรมานที่จีนมันน่าจะมีอะไรๆที่ก๊าวใจมากกว่าการโดนล่ามขังซ้อมปั่กๆ

และที่ยิ่งกว่านั้นคืออยากลองเขียนลุงซิลโดนกระทำบ้างอะไรบ้าง//โทษความโมเอ้ของคุณบาเด็ม//แต่ก็ปลอบใจให้ตอนท้ายแล้วน้าาาาา

และคนที่อยากเห็นภาพชัดๆว่าตอนต้นๆของฟิก ลุงซิลแกทำหน้าประมาณไหน

"ราอูล ซิลวาจ้องมองบุคคลเบื้องหน้าด้วยแววตาพึงพอใจ พลางวางมือลงสัมผัสผิวอุ่นจัด เขาไล้ปลายนิ้วไปตามแนวลำคออย่างแผ่วเบา นุ่มนวล เนิบช้า แล้วหลับตาลงราวเพลิดเพลินยิ่งกับความเรียบลื่นของผิวสีน้ำผึ้งนั้น"

เคลิ้มมากจ้ะ ลุง เคลิ้มมากกกกกกกก

//////////////////////////////////////////////////////////////